“Μπορώ να προσφέρω ό,τι κι εσύ,
φτάνει να μου δώσεις τα εφόδια και την ευκαιρία…”
Γράφει η Μυρσίνη Κομνηνού*
Το 1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ανακήρυξε την 3η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Κάθε χρόνο, η μέρα αυτή δίνει ακόμα μια ευκαιρία στην κοινωνία να εστιάσει την προσοχή της στα δικαιώματα, τις ανάγκες, αλλά και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους και την ανάπτυξη νέων προοπτικών για την κοινωνική τους ενσωμάτωση.
Φέτος, η μέρα αυτή μας βρίσκει εν μέσω μιας πανδημίας που έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στην καθημερινότητα όλων μας, πολύ περισσότερο δε στην καθημερινότητα των ανθρώπων εκείνων με κάποια αναπηρία. Παράλληλα, έρχεται λίγες μόλις ημέρες μετά από το τραγικό συμβάν που είδε το φως της δημοσιότητας στην πόλη της Καβάλας, όπου ένας 45χρονος με βαριά νοητική και κινητική αναπηρία, αυτιστικός, ζούσε δίπλα στο άψυχο σώμα της μητέρας του για τουλάχιστον δυο 24ωρα. Και με αυτόν τον πλέον δραματικό τρόπο, τίθενται ξανά τα ερωτήματα:
-«Τι γίνονται αυτοί οι συνάνθρωποί μας όταν οι οικείοι τους είναι πλέον ανήμποροι ή δεν είναι πια στη ζωή;»
-«Ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της Πολιτείας και ποιος είναι στην πραγματικότητα σήμερα;»
-«Πόσο αγγίζει τον καθένα μας το ζήτημα και τι κάνουμε γι’ αυτό;»
-«Πόσο ίσοι είμαστε τελικά όλοι;».
Αυτισμός – Η αόρατη αναπηρία
Ειδικότερα για τον αυτισμό, οι πρόσφατες μελέτες δείχνουν μια ραγδαία αύξηση της συχνότητας εμφάνισής του στα παιδιά που γεννιούνται σήμερα (1 στα 42 αγόρια, 1 στα 189 κορίτσια). Γι’ αυτό ακριβώς και η κοινωνία οφείλει να ενημερωθεί και να προετοιμαστεί άμεσα, για να μπορέσει να δεχθεί αυτά τα άτομα στους κόλπους της ως ίσους πολίτες, με ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή.
Σε τοπικό επίπεδο, στη Λέσβο, και σε ό,τι αφορά στα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί είναι πολύ μακρύς. Ο σύλλογος ΣΥΝ-εξέλιξη, αποτελεί την πρόσφατη προσπάθεια γονέων και μη που θέλουν, ελπίζουν και διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα, αλλά και για όλα εκείνα που θα βρεθούν στην ίδια θέση στο μέλλον. Είναι εδώ για να σταθεί δίπλα σε εκείνους τους γονείς που για πρώτη φορά παίρνουν στα χέρια τους το χαρτί της διάγνωσης και νιώθουν τον κόσμο να καταρρέει κάτω από τα πόδια τους. Για να τους κρατήσει το χέρι και να τους δείξει ότι ο κόσμος μπορεί να είναι και αλλιώς.
Τα αιτήματά μας επιτακτικά και ο ρόλος της Πολιτείας καταλυτικός για την επίτευξή τους. Διεκδικούμε τη δημιουργία ενός Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης των παιδιών καθώς και ενός Κέντρου Ημέρας. Για το τελευταίο υπάρχει ο σχεδιασμός του Υπουργείου Υγείας από το 2018 και θα πρέπει να επισπευστούν οι διαδικασίες ώστε να προχωρήσει η υλοποίησή του. Και τα δυο θα συμβάλλουν, μέσω θεραπευτικών παρεμβάσεων, στην καλύτερη κοινωνική ένταξη των ατόμων αυτών. Τέλος, μια Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (ΣΥΔ), αποτελεί την απάντηση στο ερώτημα που διατυπώθηκε παραπάνω « τι γίνονται τα άτομα αυτά όταν μένουν μόνα…» και το οποίο βασανίζει χιλιάδες γονείς. Με τη ΣΥΔ εξυπηρετείται το δικαίωμα της ανεξάρτητης διαβίωσης του ατόμου, αποφεύγεται η περιθωριοποίησή του και η ιδρυματοποίηση.
Ήδη είναι πολλοί οι φίλοι και υποστηρικτές του συλλόγου που εκδηλώνουν ενδιαφέρον και στηρίζουν τον αγώνα μας. Χρειάζονται κι άλλοι. Γιατί το ζήτημα του αυτισμού, αλλά και της αναπηρίας γενικότερα μας αφορά ΟΛΟΥΣ. Όλοι μαζί, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητές του, μπορεί να βάλει το δικό του λιθαράκι για έναν κόσμο χωρίς κοινωνικές ανισότητες και αποκλεισμούς… για ένα Καλύτερο Αύριο!
*Η Μυρσίνη Κομνηνού είναι γραμματέας του συλλόγου ΣΥΝ-εξέλιξη
