Η Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου-Σουλαδάκη είναι μια πρόσφατη γνωριμία μέσω μιας κοινής φίλης, της κολλητής μου δικηγόρου Καλλιόπης Ζ. Η Πόπη έχει έφεση στις παρέες με ωραίες γυναίκες, μια και η ίδια είναι εντυπωσιακή και στιλάτη.
Η Αλεξάνδρα είναι από αυτές τις γυναίκες που “γράφουν” με το που θα τη συναντήσεις. Όμορφη, έξυπνη, γλυκιά, εντυπωσιακή, μαχητική, εξωστρεφής, πολιτικοποιημένη ως το κόκαλο. Σου βγάζει εκείνο το στιλ της Λωξάνδρας ανακατεμένο με κείνο το λεβέντικο κρητικό, αλλά και το αγέρωχο της Βάχλιας Αρκαδίας.
Στιβαρή νοικοκυρά, τραπεζώνει εκλεκτούς καλεσμένους, περιποιείται τους κήπους της, ζωγραφίζει τους τοίχους στο ανακαινισμένο σπίτι της γιαγιάς στο Βραχάσι που επιμελήθηκε η ίδια το remake, φτιάχνει σοδειές για το χειμώνα, κερνάει, φροντίζει, λατρεύει τα γατιά, χαλαρώνει στη σκιά του δέντρου πάνω στην αιώρα της στο κτήμα στο Σίσσυ.
Από το δεύτερο έχει καταγωγή. Στην Κρήτη παντρεύτηκε έναν στιβαρό Κρητίκαρο και επέλεξε να ζει τον περισσότερο χρόνο. Και από τις δυο πατρίδες διατηρεί μεγάλες βαθιά οικογενειακές επιρροές αλλά κουβαλάει και εμπειρίες από τα μέρη που έζησε “περιπλανώμενη” με το ελληνικό στράτευμα.
Αυτή είναι η Αλεξάνδρα.
Τι μαγειρεύουν πάλι αύριο, μου λέτε; Η συνέχεια…
Στο δεύτερό της βιβλίο που έχω με χαρά στα χέρια μου μας δίνει μια δεύτερη συλλογή από αυθεντικές δοκιμασμένες συνταγές της ελληνικής κουζίνας, μαγειρεμένες σε γνήσια σπιτικά που υπάρχουν σε όμορφα χωριά και τόπους της πατρίδας μας.
Λέσχη αξιωματικών και μνήμες
Η Αλεξάνδρα βάζει ανάμεσα στις συνταγές και στις συμβουλές της και μικρές ιστορίες από τη δική της ζωή και την παιδική της ηλικία. Στάθηκα σ’ ένα κείμενο που αναφέρεται στις λέσχες αξιωματικών.
Μιας και ήταν κόρη αξιωματικού και τα στρατόπεδα ήταν σαν το σπίτι της, έχει πολλά αποκομίσει από αυτή την εμπειρία.
Δεν θα σχολιάσω το υπέροχο υπονοούμενό της, τα λέει όλα από μόνο του.
“… όταν άρχιζα να μεγαλώνω οι επισκέψεις στα στρατόπεδα αραίωσαν, μέχρι που σταμάτησαν γιατί η παρουσία μου έφερνε αναστάτωση στο στράτευμα”.
Οι περιβόητες λέσχες
Βρίσκω πως είναι απίστευτα σημαντική η αναφορά της σ’ αυτό το “club“, δηλαδή τη λέσχη αξιωματικών που υπάρχει σε πάρα πολλές πόλεις της Ελλάδας και που σίγουρα αποτελεί ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής πραγματικότητας. Σε άλλες χώρες, υπάρχουν πολίτες που δεν έχουν ποτέ την εμπειρία να δουν στρατόπεδα από κοντά ή ακόμα-ακόμα στρατιώτες με στολή στους δρόμους.
Το ελληνικό στράτευμα στην Ελλάδα που μεγαλώσαμε, ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή και αν εξαιρέσεις την περίοδο της δικτατορίας ήταν αγαπητή η παρουσία του.
Ωστόσο, όσον αφορά το life style αυτής της λέσχης, έχουν γραφτεί πολύ λίγα πράγματα ή σχεδόν καθόλου. Είναι γεγονός πως τέτοια “κλειστά κλαμπ” εν αντιθέσει με την αγγλοσαξονική συνήθεια, δεν υπάρχουν πολλά στην Ελλάδα.
Εγώ ξέρω και την Αθηναϊκή Λέσχη που ιδρύθηκε το 1875, επί Όθωνα, που δυστυχώς γερνάει μαζί με τα μέλη της, αν και αποτελεί ορόσημο για την αστική τάξη της πόλης.
Ωστόσο οι λέσχες αξιωματικών καθώς γράφουν τη δική τους ιστορία, διατηρούν τα μέλη τους σ’ ένα επίπεδο αρκετά διαφορετικό από τον “κλήρο και τον λαό” και ταυτόχρονα – χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνονται – δημιούργησαν μια σταθερή τάση στη γαστρονομία υπηρετώντας εκείνη την ελληνική αστική κουζίνα τύπου Τσελεμεντέ και των μαγείρων του Όθωνα και της Αμαλίας.
“Οι λέσχες είχαν μια μαγεία“, γράφει η Αλεξάνδρα.
“…το φαγητό στις λέσχες, ο τρόπος που το σερβίριζαν, το όλο στήσιμο…”.
“Τραπέζι με λευκό λινό τραπεζομάντηλο, κολονάτα ποτήρια για το κρασί, πορσελάνινα πιάτα, επάργυρα καλαθάκια για το ψωμί, πρώτο πιάτο για αρχή, μετά μια υπέροχη σαλάτα και να το δεύτερο …“κοτόπουλο Μιλανέζα”.
Αναμφισβήτητα η ιεροτελεστία του φαγητού στις λέσχες είχε και πιθανόν να έχει ένα εκλεπτυσμένο αστικό χαρακτήρα, μια πειθαρχία, ένα τελετουργικό!
Η Λέσχη αξιωματικών στη Βασιλίσσης Σοφίας στο κέντρο της Αθήνας και σαν κτίριο από μόνο του είναι μια ιστορία. Φυσικά έχω δει και λέσχες, όπως αυτή στου Παπάγου, που είναι σαν παράπηγμα και δεν σε προδιαθέτει θετικά παρότι το φαγητό διατηρεί ένα επίπεδο πολύ συμπαθητικό. Κάποιες φορές το χρόνο απολαμβάνω αυτή τη ντεκαντάνς ατμόσφαιρα που μου δημιουργεί μια νοσταλγία από άλλες εποχές.
Στην αντίστοιχη Λέσχη Αξιωματικών στη Μυτιλήνη έχω να βρεθώ από τα μαθητικά μου χρόνια, όπου θυμάμαι είχαμε κάνει ένα σχολικό χορό.
Σ’ αυτό το βιβλίο η Αλεξάνδρα μας επαναφέρει στα απλά και νόστιμα φαγητά με τσιγαριστά και γιαχνερά, μας συστήνει το δικό της σουκρούτ, τα μαυρομάτικα με την πέστροφα, τις γυμνές πίτες με μοτσαρέλα και σπανάκι, την ομελέτα με μελιτζάνα, τον μουσακά με αγκινάρες… τα λατρεύω όλα!!!
Σας προτείνω να προμηθευτείτε το βιβλίο της Αλεξάνδρας Σουλαδάκη ΤΙ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ ΠΑΛΙ ΑΥΡΙΟ, ΜΟΥ ΛΕΤΕ/; … Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ, εκδόσεις Επίκεντρο, για να σας εμπνεύσει για νέες περιπέτειες στην κουζίνα σας!
