Το καλοκαίρι με φέρνει πάντα πίσω στα νεανικά μου χρόνια.
Θυμάμαι τα καρπούζια που ξεφόρτωνε ο αραμπάς με τα άσπρα άλογα στο σπίτι μας, με το που έβγαιναν από το μποστάνι η μαμά τα έβαζε κάτω από το κρεβάτι της – σοδειά για όλο το μήνα τουλάχιστον!
Πού να χωρέσουν άλλωστε.
«Έσφαξες” καρπούζι;», ακουγόταν η φωνή του μπαμπά συχνά όταν γύριζε από τη δουλειά για να επιβεβαιώσει πως με το που θα τελειώσει το μεσημεριανό γεύμα θα παρουσιαστεί στο τραπέζι μια μεγάλη πιατέλα από δροσερό καρπούζι. Η μαμά μου νομίζω πως δεν λάτρευε κανένα άλλο φρούτο τόσο όσο το καρπούζι. Νομίζω μάλιστα πως έλεγε πως ακόμα και το χειμώνα της έλειπε.
Κάθε φορά που τα βλέπω στα μανάβικα και μυρίζω το μοναδικό του άρωμα, έρχεται στο μυαλό μου εκείνη η εικόνα:
Να μπαινοβγαίνω στην κουζίνα, μετά το μπάνιο στη θάλασσα και να αρπάζω κυριολεκτικά μια φέτα καρπούζι από το ψυγείο, να δαγκώνω εκείνη τη ζουμερή κρουστή σάρκα του και να βγαίνω στον κήπο κάτω από τις πορτοκαλιές μας, κι ανάμεσα στις καλοφροντισμένες ορτανσίες της μαμάς για να απολαύσω εκείνη τη μοναδική αίσθηση της δροσιάς του καρπουζιού.
Τρέχουν τα ζουμιά στο χώμα της αυλής, φτύνω τα κουκούτσια με αυθάδικη άνεση.
Χωρίς αυτό, ίσως η απόλαυση να ήταν και μισή.
Απίστευτα χυμώδης, ελαφρώς γλυκιά, κατακόκκινη σάρκα, με μαύρα στίγματα τα κουκούτσια του.
Τώρα βγαίνουν καρπούζια χωρίς κουκούτσια, αλλά δεν με αφορά.
Εγώ πεθαίνω γι’ αυτό το φτύσιμο των μαύρων κουκουτσιών και τα χείλη μου να γεμίζουν ζουμιά λερώνοντας μούρη, χέρια, ακόμα και τα ρούχα μου.
Ω, ΘΕΡΟΣ!
Ζυγίζω το καρπούζι με τα χέρια μου
Είτε μικρό, είτε μεγάλο πρέπει να είναι βαρύ.
Ψάχνω το φύλο τους.
Τα «αγόρια» είναι μεγάλα, μακρόστενα και πιο ζουμερά.
Τα «κορίτσια» είναι στρογγυλά, πολύ γλυκά.
Διαλέγω άλλοτε το ένα, άλλοτε το άλλο.
Το ξερό κοτσάνι σημαίνει ότι το καρπούζι είναι γινωμένο. Το πράσινο κοτσάνι σημαίνει ότι το καρπούζι κόπηκε πρόωρα από το χωράφι.
Βλέπω την κοιλιά του, δηλαδή το σημείο εκείνο του καρπουζιού, με το οποίο το φρούτο ακουμπούσε στο χωράφι, μέχρι να κοπεί.
Όταν έχει έχει χρώμα «κρεμώδες» είναι γινωμένο.
Τα πιο “άγουρα” καρπούζια έχουν άσπρη κοιλιά.
Το χαστουκίζω.
Το γυρνάω ανάποδα και του δίνω ένα χαστουκάκι στο κίτρινο σημείο.
Ένα ώριμο καρπούζι θα έχει ένα βαθύ κούφιο ήχο. Στα καρπούζια που δεν είναι ακόμα ώριμα ο ήχος αυτός θα ακούγεται άδειος.
Τα καφετιά σημάδια γύρω-γύρω στα καρπούζια, μαρτυρούν ότι οι μέλισσες ακούμπησαν επάνω στα σημεία επικονίασης του άνθους πολλές φορές. Όσο περισσότερο το κάνουν αυτό οι μέλισσες, τόσο πιο γλυκό είναι το καρπούζι.
Καρπούζι με βότκα
Μετά την απόλυτη μοναδική γεύση του ταιριάζει εξαιρετικά με τη βότκα κι έτσι το παραγεμίζαμε στα καλοκαιρινά φοιτητικά μας πάρτι με ενέσεις βότκας από την προηγούμενη και το τρώγαμε την επομένη για να μεθύσουμε γλυκά και ζωηρά.
Κάποιοι κάνανε κι ωραία ζιγκ-ζαγκ σχέδια πάνω του για να αγγίζει σαν σουπιέρα. Όταν τέλειωνε το γεμίζαμε φρουτοσαλάτα με όλα τα καλοκαιρινά φρούτα κομμένα σε μικρούς κύβους και ήταν μια πανδαισία.
Αυτό όμως που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το “ξύσιμο” της βάρκας με το κουτάλι, που καθώς ρουφούσα τα ζουμιά και τα ξύσματα έβλεπα μια ολόκληρη ζωή να ξετυλίγεται μπροστά μου.
Σαλάτα με καρπούζι, ντοματίνια και φέτα
Υλικά
Καρπούζι ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙΑ, κομμένο σε μεγάλους κύβους
Φέτα
Δυόσμος
1 μικρό κρεμμύδι ξερό, κομμένο σε ροδέλες
μερικά τοματίνια κομμένα στα δυο
λάιμ (και χυμό και ξύσμα)
Λίγο μέλι
Αλάτι θαλασσινό
Εκτέλεση
Ανακατεύουμε όλα μαζί τα υλικά σε μια πιατέλα και αναμειγνύουμε το μέλι με το λάιμ και μερικές κ.σ. ελαιόλαδο και περιχύνουμε τη σαλάτα.
