Του Χρήστου Δ. Κουτλή*
Λόγω της αυξημένης παρουσίας του δάκου, εξαιτίας και των ευνοϊκών καιρικών συνθηκών, που επικράτησαν μέσα στον Σεπτέμβρη και Οκτώβρη, ο τέταρτος ψεκασμός ήταν εκ των πραγμάτων επιβεβλημένος.
Εδώ κάνω μια παρένθεση, προς αποφυγή εσφαλμένων εντυπώσεων και σημειώνω ότι η αναφορά στο σχετικό δημοσίευμα (12/10/2020) με υπότιτλο “Για πρώτη φορά ο Σύνδεσμος Ελαιοτριβείων εκφράζει αντίθεση” (αναφερόμενη στην απόφαση του Περιφερειάρχη κ. Μουτζούρη, να γίνει ένας επιπλέον ραντισμός μέσα στον Οκτώβρη), δεν απηχεί την πραγματικότητα, καθόσον ο Σύνδεσμος ουδέποτε πήρε τέτοια απόφαση. Τα όσα τυχόν εκφράστηκαν αποτελούν προσωπικές εκτιμήσεις (που ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει) και όχι του Συνδέσμου.
Ο δάκος, δυστυχώς, εξακολουθεί να δημιουργεί τεράστια οικονομική ζημιά σε όλες σχεδόν τις ελαιοκομικές περιοχές της χώρας, γι’ αυτό, επιτακτική ανάγκη είναι, όπως έχω και στο παρελθόν σημειώσει, άμεσα να αποφασιστεί η εφαρμογή των νέων και καινοτόμων μέσων-δράσεων καταπολέμησης του δάκου.
Οι προτεινόμενες από το Δ/ντή Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Λαγουτάρη δράσεις τις οποίες όχι μόνο συμμερίζεται αλλά και κινείται προς την κατεύθυνση υλοποίησής τους και ο Αντιπεριφερειάρχης Πρωτογενούς Τομέα κ. Κουφέλος, θα πρέπει χωρίς καθυστέρηση να προωθηθούν αρμοδίως και να τύχουν εφαρμογής από την επόμενη ελαιοκομική περίοδο.
Ο καθολικός, χωρίς εξαιρέσεις, ψεκασμός όλου του ελαιώνα της Λέσβου, χωρίς κλειστά ελαιοκτήματα, με ψεκαστικό υγρό συμβατό και με τα βιολογικά αγροκτήματα, ασφαλώς και θα προστατεύσει σημαντικά και συνολικά τους ελαιώνες της Λέσβου.
Διαφορετικά, οι όποιες αψέκαστες περιοχές θα αποτελούν εστίες-εκτροφεία επώασης του δάκου και επειδή ο ίδιος, όντας ιπτάμενος, δεν γνωρίζει σύνορα θα εξαπλώνεται συνεχίζοντας ανεμπόδιστα το έργο της καταστροφής στους υπόλοιπους ελαιώνες με τις όποιες συνέπειες. Επομένως τις περιόδους δακοκτονίας, τη στιγμή που οι ιδιοκτήτες τους δεν προβαίνουν οι ίδιοι στον αναγκαίο ραντισμό, νομιμοποιούνται με τη στάση τους να αδιαφορούν, να μην δίνουν τη δυνατότητα πρόσβασης στα συνεργεία δακοκτονίας, γινόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο πρόξενοι τεράστιας ζημιάς-καταστροφής στους υπόλοιπους ελαιώνες;
Πέραν των παραπάνω, το πιο σημαντικό, αυτό που θα δώσει λύση-απάντηση στο πρόβλημα, είναι το πέρασμα από το συμβατικό στον ψηφιακό τρόπο καταπολέμησης του δάκου. Η εμμονή σε πρακτικές που ανάγονται στη δεκαετία του 1960, έχουν προ πολλού ξεπεραστεί και στην πράξη έχει αποδειχτεί ότι δεν προσφέρουν τη δέουσα λύση στο πρόβλημα. Απεναντίας η ψηφιοποίηση των ελαιώνων με την τοποθέτηση ηλεκτρονικών παγίδων, δίνει τη δυνατότητα να μεταφέρονται δεδομένα εικόνας από απομακρυσμένες περιοχές, να αναγνωρίζονται και να καταμετρώνται αυτόματα τα άτομα του δάκου και κατ’ αυτόν τον τρόπο να εντοπίζονται περιοχές που χρήζουν προστασίας.
Έτσι, μειώνονται σημαντικά σχεδόν κατά το ήμισυ οι ψεκασμοί, επομένως και το κόστος δακοκτονίας, έχουμε ποιοτικότερο ελαιόλαδο και μικρότερη επιβάρυνση του περιβάλλοντος.
Συμπερασματικά: Επειδή με το να συνεχίζουμε να βαδίζουμε στο ίδιο λούκι, είναι φανερό ότι δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα, γι’ αυτό είναι ανάγκη η αναθεώρηση του όλου συστήματος δακοκτονίας και η υιοθέτηση και εφαρμογή όλων των σύγχρονων τεχνολογιών. Είναι καιρός η πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της και σε συνεργασία με τις περιφερειακές αρχές της χώρας να κάνει πράξη τα νέα δεδομένα. Διαφορετικά το σκηνικό θα επαναλαμβάνεται με τις γνωστές για όλους συνέπειες.
*Ο Χρήστος Κουτλής έχει υπηρετήσει ως Εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και σήμερα είναι Πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ακρασίου.
