Τον τελευταίο καιρό και μέσα στην ταλαιπωρία του covid, ολοένα και πιο συχνά διαβάζω για
τα έρημα μεσαιωνικά χωριά της Ιταλίας που βρήκαν τρόπο να προσελκύσουν κατοίκους.
Ειδικά τώρα που πολλά μέρη της Ελλάδας βρίσκονται στο δεύτερο lock down νιώθω πολύ τυχερή στο νησί μου γιατί νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια και ελευθερία, μια και μόλις κατάφερε να μειώσουμε αισθητά τα κρούσματα.
Οι δήμαρχοι από διάφορα ξεχασμένα χωριά της Ιταλίας, ο ένας μετά τον άλλον εξαγγέλλουν τρόπους που – μην σας φανεί παράξενο – είναι πολύ δελεαστικοί για νέους ανθρώπους. Τους δίνουν, δηλαδή, ένα δελεαστικό πακέτο και τους προσκαλούν να εγκατασταθούν στα έρημα χωριά έτσι ώστε να ξαναδώσουν ζωή στην επαρχία.
Μετακομίστε σ’ ένα έρημο χωριό
Σας δίνουμε ένα σπίτι στο χωριό με εικονικό συμβολικό ενοίκιο, 8.000-10.000 ευρώ ετησίως και αν θέλετε ν’ ανοίξετε μια μικρή επιχείρηση σας δίνουμε 20.000 για αρχή.
Πρέπει να είστε Ευρωπαίοι πολίτες, να είστε ηλικίας μεταξύ 18 και 40 ετών, να μην διαμένετε στην ίδια περιοχή ή στον ίδιο νομό και να μην διαμένετε σε χωριό κάτω των 2.000 κατοίκων. Όλα αυτά μόνον όμως αν έχετε σκοπό να μείνετε στο χωριό για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Αναζωογονούνται τα χωριά και δίνουν δουλειά σε άνεργους νέους.
Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει απ’ αυτά!
Τι ωραία ιδέα!
Τα έρημα παραδοσιακά χωριά της Λέσβου θα μπορούσαν ακόμα και να κλέψουν αυτήν την ιδέα. Οι δήμαρχοι δηλαδή να πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες φευγάτες.
Όχι πως θα το κάνουν… αλλά λέμε τώρα…
Φαντάζομαι να συρρέουν κάποια νέα ζευγάρια που πλήττονται από την ανεργία και τα της πανδημίας, να έρχονται κάποιοι νέοι άνθρωποι από άλλες περιοχές της Ελλάδας ή την βόρεια Ευρώπη, κάποιοι κουλτουριάρηδες Ισπανοί, Γάλλοι, Δανοί!
Να φέρουν έναν άλλο αέρα κοσμοπολίτικο, να καλλιεργήσουν κήπους και χωράφια, να κάνουν παραγωγές από αγνά υλικά της μάνας γης, ή ακόμα να δουλεύουν online μια και οι ζωές μας αλλάξανε, όπως και οι δουλειές μας.
Μου κάνει λίγο σαν την ταινία CHOCHOLAT…
Στην Τήνο
Έτσι κάπως απέκτησαν και τα χωριά της Τήνου πριν 50 περίπου χρόνια τέτοιους κατοίκους που τα ερωτεύτηκαν, τα ανακαίνισαν και μετά ήρθαν και οι καθηγητές του Πολυτεχνείου και συμπληρώθηκε το καρέ. Ξέρω πολλά σπίτια των Κυκλάδων που αγοράστηκαν πάμφθηνα από ευρωπαίους κυρίως Γάλλους και Ιταλούς, οι οποίοι σαφώς συνέβαλαν στην αποκατάσταση και πορεία αυτών των νησιών.
Στο Κτικάδο της Τήνου όποτε πηγαίναμε εμφανιζόταν η Γαλλίδα Φρανσουάζ που είχε περισώσει 7 μαρμάρινα υπέρθυρα που είχαν αξία όσο δέκα σπίτια.
Μην σας πω μάλιστα το πώς φροντίσανε την παράδοση και το πόσο σεβάστηκαν τα υλικά και την αρχιτεκτονική του τόπου!
Σ’ αυτά τα παλιά χωριά, είναι η επιστροφή στις ρίζες, υπάρχει μια αίσθηση ηρεμίας, μαθαίνεις να ζεις με αυτάρκεια. Αποφεύγεις το χάος της μεγαλούπολης και διαχειρίζεσαι πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Άλλος αέρας, θέα, μυρωδιές, λαγκάδια, παραλίες, άλλη διάθεση. Και πολλά καλούδια, όλα ντόπια, φρέσκα και αγνά.
Άντε κύριοι! Δώστε κίνητρα να ξαναζωντανέψουν τα χωριά μας!
Μπισκοτάκια – τα καλύτερα – της αγαπημένης μου Μίρκας
Αφιερωμένο στη μνήμη της
Πάντα θα μου λείπει από τη ζωή μου!
Υλικά
1/2 κιλό φυτίνη (εγώ βάζω βούτυρο αγελάδας )
2 ποτήρια ζάχαρη. Μην τη μειώσετε, απλά αντικαταστήστε την με ζάχαρη καρύδας ή ζαχαροκάλαμου
1 1/2 αυγό
1 1/2 κρόκο
1 κ.γ. μπέικιν πάουντερ
3 βανίλιες
1/2 ποτήρι γάλα φρέσκο
3 κ.σ. κονιάκ
1 κιλό αλεύρι Αγίου Γεωργίου
Εκτέλεση
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 150 βαθμούς.
Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψει και να ασπρίσει. Ρίχνουμε το 1 1/2 αυγό και 1 1/2 κρόκο, το μπέικιν διαλυμένο μέσα στο κονιάκ, τις βανίλιες, το αλεύρι σιγά-σιγά μέχρι να ενσωματωθεί και να γίνει μια μαλακή ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια.
Βάζουμε τη ζύμη σε μεμβράνη και στο ψυγείο για 1 ώρα. Ανοίγουμε τη ζύμη ανάμεσα σε δυο λαδόκολλες και κόβουμε μπισκότα σε σχήμα καρδιάς ή ό,τι άλλο κουπ-πατ έχετε. Αλείφουμε με κρόκο αυγού αδιάλυτο με λίγη μόνο βανίλια για να μην μυρίζει και ψήνουμε για 8-10 λεπτά στους 150 βαθμούς.
