Το 2020 έφυγε ανεπιστρεπτί.
Άλλοι το βρίζουν και όλοι, μα όλοι το θεωρούν μια χαμένη χρονιά, μια χρονιά που έφερε όλα τα κακά και φυσικά τον covid.
Κι όμως αυτό το 2020 δεν θα πάει χαμένο για κανένα μας. Όπως τίποτα δεν πάει χαμένο σ’ αυτή τη ζωή. Όλα γίνονται μια ενέργεια ανάσας γύρω μας και μας πάνε παρακάτω.
Είναι σαν τις εκλείψεις, που λέει και η Suzan Miller.
Γίνονται για να προχωρήσουν τα πράγματα παρακάτω.
Έτσι…
…Κάθισα σε ένα παγκάκι στο παρκάκι της γειτονιάς.
-Έκανα slow down γενικά.
-Βγήκα περίπατο στη βροχή γιατί δεν με χωρούσε ο τόπος.
-Έκανα μεσημεριανές διαδρομές στο δάσος.
-Βόλτες με ποδήλατο, δίπλα στο ρέμα.
-Βόλτα στο βουνό και στη θάλασσα.
-Περίμενα σε ουρά υπομονετικά στο μπακάλικο της γειτονιάς χωρίς να βιάζομαι.
-Μεταποίησα όλα τα περισσέματα και ένιωσα στο πετσί μου την ιστορία της γιαγιάς μου που δεν πετούσε ποτέ ούτε ψίχουλο και που κράταγε λίγο ζωμό για να καθαρίσει το μπολ με το χτυπημένο αυγό για να μην χαθεί ούτε μια σταγόνα αυγολέμονο.
-Κάθισα ώρες μέσα στο σπίτι μου και δεν έπαθα τίποτα.
-Σκέφτηκα πολλά λάθη που έκανα στη μέχρι τώρα ζωή μου και κατάλαβα πόσο μάταιο είναι να το σκέφτομαι γιατί τίποτα δεν αλλάζει ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ .
Το 2020 λοιπόν κάτι μου άφησε, κάτι μου έδωσε, πολλά μου έμαθε.
Και πρώτα απ’ όλα μ’ έκανε να εμπεδώσω καλά πως τίποτα, μα τίποτα δεν είναι δεδομένο σ’ αυτή τη ζωή. Κι ακόμα περισσότερο όλα εκείνα που θεωρούμε πως είναι δεδομένα.
Σκέφτηκα τη ζωή μου στο τώρα, απόλαυσα “το σάπισμα” στην μπερζέρα βλέποντας ατέλειωτες σειρές στα lockdown της πανδημίας.
Κατάφερα να το πάρω αλλιώς – όσο κρατήσει – και συνειδητοποίησα πως αγαπώ τον εαυτό μου και τον αντέχω. Μπορώ επιτέλους να μείνω μαζί του και να τα πούμε όσο γίνεται έξω από τα δόντια. Δεν είναι δα και τόσο απλό να σε αντέχεις…
Έμαθα λοιπόν πως δεν έγινε και τίποτα αν κάτι δεν γίνει και τόσο γρήγορα. Χαλαραααά!! Όλα μπορούν να περιμένουν σαν στην ουρά έξω από το σούπερ-μάρκετ.
Όλοι επίσης μπορούνε να περιμένουν το επόμενο τρένο.
Εσύ, εγώ, οι άλλοι άνθρωποι γύρω μας μάθαμε να έχουμε υπομονή.
Η εποχή της ταχύτητας ξαναβρήκε άλλους ρυθμούς.
Εκτίμησα τα μπερεκέτια της ζωής μου: Την αφθονία μέσα στην οποία μεγάλωσα. Το ζήτημα δεν είναι ούτε η ποσότητα, ούτε το πόσο κάνει.
-Χόρτασε το μάτι σου αγάπη μου; Μόνο τότε χορταίνει η ψυχή σου!
Αυτό είναι το ζητούμενο.
Έμαθα πως τελικά η ζωή δεν σταματάει ακόμα κι αν σε κλείσουν μέσα στο σπίτι κι αν δεν έχεις δουλειά κι αν δεν έρχονται λεφτά για να αγοράσεις gadget ή γόβες από Louboutinworld με κόκκινη σόλα, συναισθηματικές Αρμανιές, σπίτι ή αυτοκίνητο.
Όταν μεγαλώναμε άλλωστε δεν υπήρχε Golden Hall, κάτι νεωτερισμοί Τσαμουρά και Βουκλαρή είχαμε, τα πρωτοπόρα κοτλέ και τζιν του Κουκουβάγια, τις γόβες του Μαντού.
Ε, και;;;
Τελικά πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι, κανείς δεν θα γλιτώσει γι’ αυτό μη χάνουμε χρόνο.
Α! και όλα γίνονται.
Είναι σίγουρο πως όλα τα μπορούμε και όλα μπορούμε να τα κάνουμε.
Αν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει… μη το ξαναλέμε!
Ακόμα κι αυτά που θεωρούμε αδύνατο. Εστίασε στο θέμα και πέτυχέ το! Τόσο απλά.
Το 2020 μ’ έμαθε να με φροντίζω, να με προσέχω, να με ακούω και να μη με φοβάμαι.
Και αποχαιρετώντας το σας διαβεβαιώνω πως εγώ δεν θα πάψω να ονειρεύομαι.
Για όλα! Για ταξίδια, δουλειές, για άλλες ζωές, για σπουδαίες αλλαγές, για συνταρακτικές μεταρρυθμίσεις, ακόμα και άλλα πολλά που ίσως να μην τα αντέχω στην πράξη!
Υ.Γ.: Ανάμεσα σ’ όλα τα της καραντίνας θυμήθηκα το: «Friluftsliv» των Σουηδών και των Νορβηγών.
Μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «ζωή στον καθαρό αέρα»!
Το 1850 ο Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής, Χένρικ ΙΨΕΝ διέδωσε αυτόν τον όρο που καθιερώθηκε έκτοτε.
Ο Ίψεν έτσι περιέγραψε την αξία τού να ξοδεύουμε χρόνο στο ύπαιθρο, ανεξάρτητα από τον καιρό, για πνευματική και σωματική ευεξία.
Κρεπ Σουζέτ
H ιστορία θέλει να δημιουργήθηκε αυτή η συνταγή για διαφημιστικούς λόγους προς τιμήν της γαλλίδας ηθοποιού του 19ου αιώνα Suzanne Reichenberg (1853-1924), που είχε ψευδώνυμο το Σουζέτ (Suzette) σε παράσταση της Comedie Francaise, όπου υποδύετο το ρόλο μιας υπηρέτριας που σερβίριζε κρέπες επί σκηνής.
Μία άλλη εκδοχή λέει πως δημιουργήθηκε κατά λάθος το 1895 από ένα βοηθό μαγείρου, ο οποίος σερβίριζε τον Πρίγκιπα της Ουαλίας, τον μελλοντικό βασιλιά του Ηνωμένου Βασιλείου, Εδουάρδο VII κάποιο άλλο γλύκισμα φλαμπέ και του άρπαξε, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία νέα γεύση. Ο πρίγκιπας έφαγε τη μισοκαμένη κρέπα με το πιρούνι και μάζεψε το σιρόπι με το κουταλάκι ενθουσιασμένος. Μετά ρώτησε το όνομα αυτού του εξαίσιου γλυκού. Εκεί πάλι αυτοσχεδίασαν, δίνοντας το όνομα της συνοδού του Εδουάρδου, που λεγόταν Σουζέτ.
Για τις κρέπες
Υλικά
2 αυγά
1 φλ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κ.γ. ζάχαρη
1/4 κ.γ. αλάτι
1¼ φλ. γάλα φρέσκο
2 κ.σ. βούτυρο λιωμένο
λίγο βούτυρο (για το τηγάνισμα της κρέπας)
Όλα τα υλικά σε θερμοκρασία δωματίου
Εκτέλεση
Χτυπάμε σε ένα μπολ τα αυγά με σύρμα.
Προσθέτουμε το γάλα, το αλεύρι κοσκινισμένο, το βούτυρο, τη ζάχαρη και το αλάτι.
Αφήνουμε το μείγμα να σταθεί για 1 ώρα.
Αν ο χυλός είναι παχύς, ρίχνουμε λίγο γάλα.
Βουτυρώνουμε ελαφρά ένα αντικολλητικό τηγάνι, ρίχνουμε λίγη ποσότητα από το μείγμα και κουνάμε το τηγάνι μέχρι να απλωθεί παντού σε λεπτό στρώμα.
Ψήνουμε για 1′ σε μέτρια φωτιά, αναποδογυρίζουμε και ψήνουμε 30″ και από την άλλη πλευρά.
Για τη Σουζέτ
Φτιάχνουμε μια καραμέλα πορτοκαλιού:
Σε αντικολλητικό τηγάνι σε μέτρια φωτιά, πασπαλίζουμε 2 κ.σ. ζάχαρη.
Δεν ανακατεύουμε το τηγάνι, μόνο κουνάμε για να λιώνει η ζάχαρη.
Προσθέτουμε 120 γρ. βούτυρο σε κομματάκια.
Όταν λιώσει το βούτυρο και αφρίσει η καραμέλα προσθέτουμε το χυμό ενός πορτοκαλιού και το ξύσμα. Αφήνουμε στην φωτιά για 1-2 λεπτά να πυκνώσει ελαφρά.
Διπλώνουμε τις κρέπες στα 4 και τις βάζουμε μέσα στην σος, για 1′ και τις αναποδογυρίζουμε. Τις αφήνουμε μέσα στο τηγάνι για 1′ να ρουφήξουν το σιρόπι και σερβίρουμε.
Φλαμπάρουμε. Βάζουμε σε μπρίκι το αλκοόλ και μόλις ζεσταθεί ανάβουμε φλόγα και περιχύνουμε τις crepes suzette.
