Γυρνώντας από Ερεσό, με μάγευε αυτό το λιτό τοπίο που πρασίνιζε για να χρυσαφίσει μετά από μερικούς μήνες. Βλέποντας εκείνα τα χειμαδιά, τις απόκοσμες στάνες και τις αγροτικές αποθήκες διάσπαρτες στο τοπίο μ’ έκαναν ν’ αναλογιστώ για άλλη μια φορά τα μοναδικά προϊόντα αυτού του νησιού.
Του νησιού μου!
Τα μοσχομυριστά γάλατα που μας δίνουν οι γελάδες, τα πρόβατα και τα κατσίκια.
Τα μοναδικά λαδοτύρια, τη φέτα, τις μυζήθρες, τα βούτυρα. Όλα αυτά τα γαλακτοκομικά προϊόντα με τα οποία φτιάχνουμε άλλα τόσα καλούδια και νοστιμιές, όλο το χρόνο.
Συνειρμικά θυμήθηκα ένα ταξίδι μου στην Τοσκάνη
Αυτό το ταξίδι πριν από τον covid μ’ έκανε να ζηλέψω όχι αυτά καθ’ αυτά τα προϊόντα του επίσης μοναδικού τόπου της γειτονικής Ιταλίας, αλλά τον σεβασμό που οι ίδιοι οι κάτοικοι και το κράτος δείχνουν απέναντι σ’ αυτά.
Βρισκόμασταν σ’ ένα μικρό χωριό από εκείνα τα θρυλικά χωριά της Τοσκάνης, στην επαρχία του Γκροσσέτο, μια μόλις ανάσα από την Φλωρεντία.
Αριστουργηματικές μεσαιωνικές πόλεις, αμπέλια, λυγερόκορμα κυπαρίσσια, πανάρχαιοι ελαιώνες, πέτρινες αγροικίες και γραφικά χωριά.
Κάποια μέρα, θελήσαμε ν’ αγοράσουμε ιταλικά τυριά για να σκαρώσουμε μια μακαρονάδα στα Villa Bandini που είχαμε νοικιάσει, μιας και ήμασταν κουρασμένοι μετά από ολοήμερες εκδρομές και πολλά χιλιόμετρα.
Μπήκαμε σ’ ένα πλούσιο μπακάλικο της περιοχής και ζητήσαμε παρμεζάνα και μοτσαρέλα για να κάνουμε μια καπρέζε (σαλάτα ντομάτα, μοτσαρέλα) και να πασπαλίσουμε τα μακαρόνια μας με μπόλικη παρμεζάνα, σαν γνήσιοι Έλληνες.
Οι καταστηματάρχες μας κοίταξαν με μισό μάτι.
Ολόγυρά μας υπήρχε μια τεράστια “κάβα“ τυριών σε ψυχόμενα ράφια με διάφορα ονόματα και περιγραφές. Μάταια ψάχναμε να βρούμε παρμεζάνα.
Ούτε μοτσαρέλα υπήρχε στα ψυγεία-βιτρίνες.
«Βρίσκεστε στη “χώρα του πεκορίνο” και ζητάτε παρμεζάνα;», μας απάντησαν στην ερώτηση αν έχουν τέτοιο τυρί.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε τι σημαίνει τοπικό προϊόν και πώς το στηρίζει ο ντόπιος και το κράτος.
Αυτοί στην Τοσκάνη προστατεύουν τα προϊόντα τους και πουλάνε μόνο αυτά.
Ίσως γιατί έχουν εκπαιδεύσει τους κατοίκους τους να τα υποστηρίζουν και να τα φροντίζουν.
Επίσης έχουν εκπαιδεύσει και τους εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες, που τους επισκέπτονται 12 μήνες το χρόνο, να επιλέγουν μόνο προϊόντα της περιοχής τους.
Σέβονται το βιος τους, τον κόπο των αγροτών, το προϊόν τους, τελικά τον τόπο τους.
Νιώθουν περήφανοι γι’ αυτό.
Αν τώρα θες ντε και καλά όλα τα άλλα προϊόντα, που κι αυτά μπορεί να είναι ιταλικά ΠΟΠ προϊόντα από άλλες περιοχές ή διεθνή από άλλες χώρες, μπορείς να τα βρεις στις μεγάλες πόλεις, στα μεγάλα σούπερ-μάρκετ και στις πολυεθνικές αλυσίδες.
Όχι όμως στα χωριά.
Εκεί θα βρεις προϊόντα της περιοχής και μόνο.
Γιατί έτσι δεν αναστατώνεις το οικοσύστημα.
Γιατί έτσι δεν συμβάλλεις στους ρύπους.
Γιατί έτσι υποστηρίζεις την εθνική οικονομία, την τοπική αγορά, τον γείτονα που μοχθεί στη γη.
Τα τοπικά προϊόντα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.
Κι αν η τιμή μάς φαίνεται πιο ακριβή από ένα ξενόφερτο τηγμένο τυρί σε μπαστούνι, ας αναλογιστούμε την οποία “ποιότητα” που τρέφει τις αρτηρίες μας και την καρδιά μας για να μην το πληρώσουμε αργότερα πολύ πιο ακριβά.
Το μαγαζί στο αεροδρόμιο
Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν ταξίδεψα για Αθήνα, πριν μερικές εβδομάδες κι έψαχνα να βρω λαδοτύρι Μυτιλήνης. Καθώς μου είπαν ότι δεν είχαν αντίκρισα ωραιότατη γραβιέρα Κρήτης μαζί με μέλι και άλλα προϊόντα άλλων περιοχών!
Έλεος κύριοι.
Είστε στη Λέσβο. Μόνο λεσβιακά προϊόντα οφείλετε να διαθέτετε στο κατάστημά σας. Στα μαγαζιά σας στο αεροδρόμιο Αθηνών να τα έχετε όλα και να διαφημίζετε τα υπέροχα προϊόντα όλης της Ελλάδος, αλλά για κάποιον που φεύγει από το νησί πρέπει να ξέρετε πως ζητά ντόπια προϊόντα όσο άσχετος κι αν είναι.
Έτσι…
… κι εμείς εκείνο το βράδυ στην Τοσκάνη, αγοράσαμε τρία διαφορετικά Pecorino Toscano με την ιδιαίτερη λιπαρή γεύση καρυδιού, για να απολαύσουμε μια γνήσια Cacio e pepe (τυρί και πιπέρι).
Γιατί…
η στήριξη των τοπικών προϊόντων, είναι αποφασιστικής σημασίας για την βιωσιμότητα και την αειφορία. Η οικονομική και η περιβαλλοντική διάσταση του θέματος μας αφορά όλους ως υπεύθυνους πολίτες και καταναλωτές. Όλοι πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι επιλογές μας, είναι εκείνες που θα καθορίσουν το μέλλον μας και το μέλλον του πλανήτη μας.
ΛΑΔΟΠΙΤΑ ΤΗΣ Αγιάσου Λέσβου
Υλικά
3 φλιτζάνια νερό
1 1/2 φλιτζάνι ζάχαρη
3 φλιτζάνια λάδι
1 κιλό αλεύρι
1 1/2 φλιτζάνι σιμιγδάλι
σουσάμι, κανέλλα
Εκτέλεση
Βράζουμε τη ζάχαρη και το νερό μαζί σε κατσαρόλα για 7-10 λεπτά ώστε να γίνει σιρόπι.
Ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο για 2-3 λεπτά σε άλλη κατσαρόλα και στη συνέχεια σιγά-σιγά προσθέτουμε το αλεύρι και το σιμιγδάλι.
Ανακατεύουμε μέχρι να γίνει μείγμα λείο και κρεμώδες και να πάρει ένα χρυσαφί χρώμα. Προσθέτουμε το σιρόπι και ανακατεύουμε μέχρι να απορροφηθεί όλο το υγρό.
Ρίχνουμε το μείγμα σε ένα ταψί με λαδόκολλα.
Πασπαλίζουμε με σουσάμι.
Ψήνουμε στους 170 βαθμούς για μια ώρα περίπου.
Αφήνουμε να κρυώσει. Κόβουμε την πίτα σε κομμάτια και πασπαλίζουμε με κανέλλα.
