Ένα μικρό αφιέρωμα στον τελευταίο καραβομαραγκό του Πλωμαρίου, Ανδρέα Λιόλιο, που έφυγε από τη ζωή μόλις ένα μήνα μετά από το Δούκα Γιαμουγιάννη, έκανε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πλωμαρίου “Το Πόλιον”.
Όπως αναφέρει, «απρόσμενα και αθόρυβα έφυγε από κοντά μας για τη “γειτονιά των αγγέλων”, αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του σύζυγο Διαμάντω, τα παιδιά του Μαρία και Γιώτα, τον αδελφό του, τα εγγόνια, τα δισέγγονά του και όλους εμάς που τον γνωρίσαμε, τον εκτιμήσαμε ως άνθρωπο και ως καραβομαραγκό με την απαράμιλλη τέχνη του και προφανώς που τον αγαπήσαμε. Πήρε το δρόμο της αιωνιότητας και πέταξε μέσα από την αγκαλιά των οικείων του, που δεν μπόρεσαν να εξορκίσουν το μοιραίο. Ο αχός από τις θλιμμένες καμπάνες της Αγίας Παρασκευής δεν πρόλαβε να κοπάσει στο αποχαιρετιστήριο κάλεσμα των ενοριτών της για το Δούκα Γιαμουγιάννη και αμέσως στον ίδιο τόνο, ξανασήμαναν για το στερνό αντίο στον Ανδρέα Λιόλιο. Ο αγαπημένος μας φίλος υπήρξε άνθρωπος, εγκάρδιος, πράος, ανώτερου ήθους, ένας “λεβεντάνθρωπος” στην όψη και την ψυχή, με αγάπη και μεράκι στην τέχνη του, που ήθελε και περίμενε να τη μεταδώσει σε νέους και παιδιά του Πλωμαρίου. Το δρασκέλισμά του στο “άλλο σύνορο” λύπησε βαθιά και όλη την κοινωνία του Πλωμαρίου, της οποίας έχαιρε την αγάπη και την εκτίμηση».
Ο Ανδρέας Λιόλιος γεννήθηκε το 1939, πλάι στη θάλασσα και κοντά στους ταρσανάδες του πατέρα του, Παναγιώτη, του παππού του, Γιαννάκη Λιόλιο, στα Μανιάτικα. Ως απόγονος της άλλης μεγάλης οικογένειας των καραβομαραγκών του Πλωμαρίου, των Λιόλιων, που δούλευαν με άλλο παραδοσιακό τρόπο το “μονόχναρο” από αυτόν των Γιαμουγιάννηδων, μεγάλωσε μέσα στον ταρσανά και έμαθε την τέχνη του καραβομαραγκού, κληρονομώντας όλη την απαράμιλλη “μαστοριά” της οικογενειακής παράδοσης.
Από δεκατριών χρονών, δούλευε με τον πατέρα του Παναγιώτη στον ταρσανά τους μέχρι το 2003. Σκάρωνε καΐκια όλων των ειδών, αλλά κυρίως τα περίφημα “περάματα”, παίρνοντας πάρα πολλές παραγγελίες όχι μόνο από το Πλωμάρι και τη Λέσβο, αλλά και από άλλα νησιά του Αιγαίου, όπως τη Χίο, Σύρο, κλπ., καθώς και από την Καβάλα. Ο ταρσανάς των Λιόλιων δούλευε πριν το 1900 με τον παππού τού Ανδρέα, τον ξακουστό στο Αιγαίο Γιαννάκη Λιόλιο, στη συνέχεια, με το γιο του Γιαννάκη, τον Παναγιώτη και πατέρα του αλησμόνητου φίλου Ανδρέα, που αποχαιρετάμε, και από το 1953 μαζί του ο ίδιος ο Ανδρέας, αν και ήταν μόλις 13 χρονών, μέχρι το 2003.
Το 2001 ο Ανδρέας Λιόλιος τιμήθηκε από το Υπουργείο Αιγαίου και το Σύλλογο “Το Πόλιον”, όπως και ο Δούκας Γιαμουγιάννης, στο πλαίσιο της πρώτης “Reggatta” του Αιγαίου, που ξεκίνησε από το Πλωμάρι, για τη ναυτοσύνη του. Έγινε επίτιμο μέλος του Συλλόγου, όπως και ο Δούκας, συνεργάστηκαν και μοιράστηκαν πολλά από τα οράματα της ναυπηγικής παράδοσης στο Πλωμάρι και όχι μόνο.
