Όπως ξέρουμε όλοι, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά!
Έτσι και στα φαγητά η μαεστρία δεν είναι μόνο η καλή πρώτη ύλη και το μαγείρεμα με φροντίδα, είναι και ο τρόπος σερβιρίσματος και η εμφάνιση στο πιάτο και στο τραπέζι.
Μπορούμε να τρώμε το ίδιο φαγητό κάθε μέρα; Ε, λοιπόν καθόλου! Η ποικιλία της φύσης και της βρώσης τέρπουν και αγαλλιάζουν την ψυχή, μετουσιώνουν την ύπαρξη. Οι αλλαγές ενεργοποιούν τους νευρώνες του εγκεφάλου θετικά και παρατείνουν τη ζωή, λένε οι επιστήμονες. Η αλλαγή και η ποικιλία ομορφαίνουν την καθημερινότητα και εξασφαλίζουν βαρύτιμη μεταβολή, κινητικότητα και ενέργεια. Δηλαδή ζωή.
Η αγαπημένη φίλη της μαμάς, η Κική, το είχε φιλοσοφήσει. Για να μην σκοτίζεται με το καθημερινό τραπέζι είχε συντάξει ένα δεκαπενθήμερο μενού. 15 διαφορετικά φαγάκια για κάθε μια μέρα. Φασολάκια, λαχανοντολμάδες, γιαχνί, κεφτέδες, κοκκινιστό με χοντρά μακαρόνια κα άλλα που αλλάζανε ανάλογα με την εποχή. Τετάρτη και Παρασκευή είχε πάντα λαδερό ή όσπριο-εμπνευσμένα από την θρησκευτική νηστεία και την φακή της Μεγάλης Παρασκευής. Τις Τρίτες, κλασικά κότα βραστή με κριθαράκι αυγολέμονο. Τα Σάββατα το ψάρι. Την Πέμπτη έβαζε τους κιμάδες σε δυο-τρεις παραλλαγές – γεμιστά, μπιφτέκια, ρολό. Και την Κυριακή μοσχομύριζε το σπίτι φουρνιστό. Αρνί, μοσχαράκι με πατάτες ή πατατάτο της κατσαρόλας, κανένα μπούτι χοιρινό ή και κόκορα κρασάτο.
Οι συνταγές αλλάζανε λίγο, με φαντασία και μεράκι, κάτι που σήμερα θα φάνταζε σαν μεταμοντέρνα κουζίνα. Μερικές φορές έβαζε σφήνα μες στην εβδομάδα κανένα μαριδάκι, σαρδελίτσα ή γοπάκι, κάθε φορά που τα έβρισκε φρέσκα. Τα συνόδευε πάντα με χόρτα βραστά ή κουνουπίδι. Άλλες φορές τα φασολάκια γινότανε μπάμιες ή μελιτζάνες και ο κιμάς μπιφτέκι ή κεφτές. Αυτό ήταν όλο. Η μετάλλαξη της τροφής, έπαιζε το ρόλο της. Η διαφορετικότητα στο καθημερινό τραπέζι ενεργοποιούσε τους γευστικούς κάλυκες και η σοφή ποικιλία μας έβαζε σε ευχάριστες γαστριμαργικές περιπέτειες.
Επίσης, τα τσιμπούσια της θείας Έλλης – αξέχαστα – εκπροσωπούσαν επιτυχώς, το περιβόητο ελληνικό παραδοσιακό γεύμα.
Έστρωνε τραπέζι με διαφορετικό τραπεζομάντηλο κάθε μέρα. Απλό βαμβακερό ή λινό, μονόχρωμο καρό ή κλαδωτό. Ασορτί και οι λινές πετσέτες. Η πλαστικούρα δεν την άγγιξε ποτέ. Οι χαρτοπετσέτες είναι για τα σάντουιτς, τις εκδρομές και το κολατσιό. Κυριακές, γιορτές και σχόλες θέση είχαν τα λινά κεντητά, με ριχτή βελονιά και αζούρια. Έκοβε κλαδιά ελιάς και βάγιας από την αυλή και λίγο αγιόκλημα για μια υπέροχη ανθοδέσμη. Εκ των ενόντων. Το χειμώνα συμπλήρωνε με κλαδιά νεραντζιάς μαζί με τα κίτρινα φρούτα που κρεμότανε εντυπωσιακά. Τότε το βάζο γινόταν σαν πίνακας του Μονέ. Άλλες φορές μάζευε μπουμπούκια από γιασεμί και τα έχωνε σε ένα τάσι με νερό. Μοσχοβόλαγε το σπίτι, ενώ τον Μάη τα αντικαθιστούσε με ροδοπέταλα από τριαντάφυλλα «μπακαρά», με τη χαρακτηριστική μυρωδιά του ροδόνερου.
Η ώρα του τραπεζιού ήταν πάντα συγκεκριμένη. Δεν έτρωγε ο καθένας όποτε ήθελε. Πώς τα καταφέρναμε τότε; Ήταν θέσφατο, όπως και οι νοστιμιές και οι κουβέντες. Το βέλτιστο της επικοινωνίας.
Έτσι οι αγωνίες ελαφρύνονται, δυναμώνει η ελπίδα, πραγματοποιούνται τα όνειρα. Με φαγητό της καρδιάς που αχνίζει οικογενειακές μυρωδιές, εξασφαλίζεται η υγεία της ψυχής και του σώματος.
Γύρω από ένα τραπέζι, απλά και καθημερινά, μοιραζόμαστε τη ζωή και τη γεύση.
Ταραμοσαλάτα με ψητά παντζάρια
Υλικά
5 ψημένα παντζάρια ξεφλουδισμένα
1/2 κρεμμύδι
200 γρ. ταραμάς λευκός
3 φέτες μπαγιάτικο ψωμί
2 κ.σ. ξύδι
1 λεμόνι το χυμό του
1 φλιτζ. ελαιόλαδο
1 φλιτζ. ηλιέλαιο
2 κ.σ. νερό
Εκτέλεση
Ψήνουμε τα παντζάρια σε μέτριο φούρνο μέσα σε αλουμινόχαρτο, ελαφρώς λαδωμένα για μια ώρα περίπου.
Μουλιάζουμε το ψωμί. Στον κάδο του μίξερ με τους κόφτες βάζουμε το κρεμμύδι, το ψωμί στραγγιγμένο, τα παντζάρια και τον ταραμά. Ανακατεύουμε καλά να πολτοποιηθούν.
2. Προσθέτουμε στο μείγμα το λεμόνι, το ξίδι, λίγο-λίγο τα λάδια και, τέλος, το νερό. Χτυπάμε καλά και σερβίρουμε.
