Του Γρηγόρη Δουμούζη – Θεολόγου, MSc Θεολογίας, Κοινωνιολόγου
Την Κυριακή εορτάζουμε τους δύο πρωτοκορυφαίους αποστόλους: Τον Πέτρο και τον Παύλο. Το εκπληκτικό ποιο είναι; Μ’ αυτό θα καταλάβουμε την ουσία της πνευματικής ζωής. Ο Παύλος, ο οποίος χαρακτηρίζεται «απόστολος των εθνών», που γύρισε όλη την οικουμένη για ν’ αποκαλύψει τον Χριστό, τι ήταν; Πρώην διώκτης. Ο μεγαλύτερος μάλιστα. Ο απόστολος Πέτρος που έλαβε το αξίωμα να έχει τα «κλειδιά του παραδείσου», τι ήταν πριν; Πρώην αρνητής του Χριστού.
Αυτό είναι το εκπληκτικό στην Εκκλησία. Αυτό είναι το θαύμα της Εκκλησίας. Βλέπουμε ότι οι περισσότεροι άγιοί μας δεν ήταν τα καλύτερα παιδιά. Ούτε ήταν άτομα που τα επαινούσε ο κόσμος. Όμως, σήμερα αυτοί είναι οι μεσίτες μεταξύ ημών και του Θεού. Το ερώτημα είναι: «Τι είναι αυτό που τους κατέστησε τέτοιους;». Η μετάνοια και η φιλανθρωπία του Θεού. Αυτό που ορίζει κάποιον ως «άνθρωπο του Θεού», είναι ο πόθος και η αγάπη για τον Χριστό.
«Άγιος» είναι αυτός που ενώθηκε με τον Χριστό. Μετάνοια είναι η συνειδητοποίηση ότι χωρίς Θεό δεν είμαστε τίποτα και δεν έχουμε τίποτα. Ο άνθρωπος μόλις συνειδητοποιήσει αυτό το πράγμα μεταστρέφεται. Ο Παύλος «φλεγόταν» απ’ την αγάπη για το Θεό. Πότε τον «πιάνει» ο Χριστός; Την ώρα της αμαρτίας. Πήγαινε στη Δαμασκό να συλλάβει και να σφάξει χριστιανούς και έρχεται ο Χριστός και του αποκαλύπτεται. Πότε ο Πέτρος έκλαψε πικρώς; Όταν αρνήθηκε τρεις φορές τον Χριστό. Δηλαδή, δεν ξέρουμε ποια είναι τα σχέδια του Θεού.
Ο Θεός «δουλεύει» μ’ έναν τρόπο θαυμαστό τη σωτηρία μας. Όμως, αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβουμε είναι πως η ηθική του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας δεν έχει καμιά σχέση με την ηθική του κόσμου. Αυτό που μας καθιστά «αγίους» είναι η μετοχή μας στα «δώρα» του Θεού και η σχέση μαζί Του. Βλέπουμε τον απόστολο Παύλο πως όταν «γεύτηκε» αυτό το «δώρο» του Θεού, ολοκληρωτικά αφιερώθηκε στον Χριστό. Γύρισε όλη την οικουμένη. Σημειώνει ο ίδιος στην επιστολή του: «Ενώ είχε όλα τα δώρα και τόσες θείες αποκαλύψεις, του δόθηκε μια δοκιμασία». Δεν μας διευκρινίζει τι δοκιμασία ήταν αυτή. Οι Πατέρες κάνουν διάφορες υποθέσεις. Για ποιο λόγο του δόθηκε η δοκιμασία; Λέει ο ίδιος: «Για να μην περηφανεύεται για τις αποκαλύψεις του Θεού». Άλλωστε, τα «δώρα» μπορεί να μας κάνουν κακό, αν δεν τα αξιοποιούμε σωστά, γιατί μπορεί να «καλλιεργήσουν» τον εγωισμό και την ιδιοτέλειά μας.
Γι’ αυτό, πολλές φορές ζητούμε κάτι απ’ το Θεό και αν δεν μας το δώσει, τα βάζουμε μαζί Του. Ξέρει ο Θεός τι κάνει. Με τον εγωισμό που έχουμε, αν μας δώσει τα πάντα, θα καταστραφούμε. Γι’ αυτό, ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, ώστε να συνέλθουμε. Αν ο απόστολος Παύλος, με τις τόσες αποκαλύψεις και τα τόσα «δώρα» του Θεού, είχε ανάγκη απ’ τη δοκιμασία, εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Γι’ αυτό, ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να κλαιγόμαστε στο Θεό. Απλώς να μάθουμε λίγο να ταπεινωνόμαστε.
Αυτό χρειάζεται να ζητήσουμε απ’ τον Χριστό: Να Τον αγαπήσουμε πιο πολύ. Ν’ αλλάξει η ζωή μας. Δυστυχώς, είμαστε Χριστιανοί χωρίς συγκίνηση. Συγκίνηση είναι να «φλέγεται» το μέσα μας και ν’ αλλάζουμε. Εμείς, αντιθέτως, ώρες-ώρες απλώς νιώθουμε κάποια ψυχολογική ψεύτο-συγκίνηση και προχωράμε. Δεν είναι έτσι, όμως, τα πράγματα. Η ουσία είναι άλλη. Όπως, επίσης, δεν χρειάζεται να έχουμε οριστική γνώμη για τον εαυτό μας πως είμαστε χαμένοι και τελειωμένοι. Αν ίσχυε αυτό, ο απόστολος Παύλος που ήταν διώκτης, δεν θα ήταν ποτέ «απόστολος των εθνών». Αν ο Πέτρος ήταν αρνητής, δεν θα ήταν ποτέ ο απόστολος. Αν κάποτε η Μαρία η Αιγυπτία ήταν πόρνη, δεν θα ήταν ποτέ η οσία που σήμερα προσκυνούμε.
Στην Εκκλησία, λοιπόν, δεν υπάρχουν τελειωμένες ιστορίες, ούτε «ταμπέλες». Γι’ αυτό, μπορεί και υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα ν’ αλλάξουμε. Κάποιος που μπορεί να είναι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, μπορεί να γίνει σήμερα, όχι αύριο, άγιος. Χρειάζεται απόφαση. Και όταν ο Θεός δει την απόφασή μας, θα μας εμπνεύσει και θα μας δώσει τη μετάνοια. Ας δοξολογούμε το Θεό για τις ευκαιρίες που μας δίνει και να Τον ευχαριστούμε.
