Ήταν 26 Μαΐου του 2013 όταν η Καλλονή έγραφε την πιο χρυσή σελίδα στην ιστορία του λεσβιακού ποδοσφαίρου, ανεβαίνοντας στην Super League. Με τον τρόπο αυτό ολοκλήρωσε μια μεγάλη προσπάθεια που είχε ξεκινήσει 5 χρόνια πριν από την Α’ Τοπική όπου έφτασε μέσα σε λίγα χρόνια στα “σαλόνια” του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σήμερα, 4 χρόνια μετά, η Καλλονή έχει κάνει την εντελώς αντίθετη πορεία και επιστρέφει, όπως όλα δείχνουν, από εκεί που ξεκίνησε το όμορφο αυτό ταξίδι. Ένα ταξίδι όμως που μπορεί να μας πρόσφερε πολλά και μας έκανε υπερήφανους, αλλά μας πλήγωσε κιόλας, αφού προκάλεσε ταυτόχρονα εντάσεις, τσακωμούς, έχθρες και αντιδικίες, οι οποίες έφτασαν σήμερα οι περισσότεροι να έχουν χαρεί με την εξέλιξη αυτή και να “πανηγυρίζουν” για την πτώση της ομάδας.
Από την αποθέωση στην απαξίωση
Η Καλλονή δεν μπόρεσε ποτέ να εξαργυρώσει την απόλυτη επιτυχία που έκανε. Η κάθοδός της στην Μυτιλήνη την απομάκρυνε από τους δικούς της ανθρώπους, από τους δικούς της φιλάθλους και στην ουσία ο Ταρλάς γέμιζε την πρώτη της χρονιά εδώ (δεύτερη στην Super League) για να δει ο “διψασμένος” κόσμος του νησιού τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, τον Πανιώνιο και την Ξάνθη, και να πάρει και αυτός μια γεύση από τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν είχε οπαδούς η Καλλονή, μόνο φιλάθλους που ήθελαν μεν να κερδίζει η ομάδα του τόπου τους, αλλά δεν “τα έβαφαν και μαύρα” αν αυτό δεν συνέβαινε.
Σταδιακά βέβαια είχαν ξεκινήσει και οι κόντρες της διοίκησης της ΠΑΕ με όποιον μιλούσε “μυτιληνιά”. Ο Νίκος Μιχαλάκης είχε μια δική του λογική η οποία τον οδήγησε σε κόντρες μεγάλες. Με τον Αιολικό, με τον Δήμο, με την ΕΠΣΛ, με τους δημοσιογράφους, με όποιον γενικά δεν του έλεγε ναι σε ό,τι ήθελε. Αλαζονεία; Όχι σωστή διαχείριση της μεγάλης επιτυχίας; Λάθος συμβουλάτορες; Ή έτσι έπρεπε να γίνει; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Μετά από μια ονειρεμένη σεζόν στην Α’ Εθνική στο νησί, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση.
Οι λάθος επιλογές, τα οικονομικά προβλήματα και σιγά – σιγά όλο αυτό άρχισε να καταρρέει. Ο κόσμος την 3η σεζόν της ομάδας στην Super League άρχισε να απομακρύνεται από το γήπεδο, η Καλλονή άρχισε να χάνει την λάμψη της, οι εχθροί ολοένα και αυξάνονταν και η κάθοδος είχε ξεκινήσει. Ο υποβιβασμός στην Β’ Εθνική ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία που γράφτηκε πρόσφατα με την αποβολή της ομάδας. Τι ήταν τελικά η Καλλονή και τι πρόσφερε στο λεσβιακό ποδόσφαιρο; Θα ήταν κανείς μηδενιστής αν πει πως δεν πρόσφερε πολλά. Αντίθετα πρόσφερε πάρα πολλά.
Έδωσε την δυνατότητα στους τοπικούς φορείς να ανακατασκευάσουν το Στάδιο Μυτιλήνης. Δεν το έφτιαξε η Καλλονή το Στάδιο, όπως θέλουν να λέγεται αρκετοί. Τα χρήματα ήταν από τον κρατικό προϋπολογισμό, απλά η Καλλονή έδωσε την αφορμή. Αν δεν ήταν η Καλλονή, ίσως να μην το φτιάχναμε ποτέ, αν και κατά την προσωπική μου άποψη δεν έγινε δα και κάνα μεγάλο έργο που άλλαξε την ζωή των φιλάθλων την ώρα που ξοδευόταν 1,5 εκατομμύριο ευρώ, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο που δεν είναι της ώρας να ανοιχτεί. Εκτός από αυτό, η άνοδος της Καλλονής διαφήμισε το νησί σε όλη την Ελλάδα. Όλοι μας έμαθαν και μέσω του ποδοσφαίρου, η Λέσβος βρέθηκε στο επίκεντρο και η Καλλονή ήταν η αρχόντισσα του Αιγαίου. Ναι έτσι ακριβώς ήταν.
Αφιερώματα στο νησί, πρωτοσέλιδα κτλ. ήταν σε ημερήσια διάταξη και η Λέσβος είχε βγει από την αφάνεια στον αθλητισμό τα τελευταία χρόνια. Η δε κόντρα με τον Αιολικό μας έκανε πολλές φορές να βρεθούμε στο επίκεντρο της ποδοσφαιρικής “πιάτσας” και αυτό ήταν άλλη μια ευκαιρία για προβολή. Η Καλλονή είχε και οικονομικό αντίκτυπο φυσικά στο νησί. Έφερε χρήμα τα χρόνια της δόξας της, κίνησε πολύ χρήμα, έδωσε πολύ χρήμα και δουλειά σε ανθρώπους. Και φυσικά έφερε στο νησί ομάδες και παίκτες που δεν θα τους δούμε ξανά ποτέ και δεν πιστεύαμε πως θα τους βλέπαμε και ποτέ από κοντά.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το φιλικό με την Ουντινέζε και τους παικταράδες που ήρθαν και έπαιξαν εδώ; Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως ο τεράστιος Αμπιντάλ κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια μέσα στον Ταρλά; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τόσους και τόσους παικταράδες που είδαμε από κοντά; Κανείς. Ωστόσο η Καλλονή δεν ήταν μόνο αυτό. Δεν πρόσφερε μόνο καλά πράγματα και όμορφες αναμνήσεις. Πρόσφερε διχόνοια και διχασμό. “Χώρισε” το νησί στα δυο τον πρώτο χρόνο. Μέχρι και επεισόδια είχαμε μεταξύ οπαδών του Αιολικού και της Καλλονής την πρώτη χρονιά με συνθήματα στους τοίχους κτλ. Πρωτόγνωρα πράγματα. “Έβαλε” ανθρώπους να τσακωθούν γιατί αν ήσουν μαζί της ήσουν και εχθρός με αυτούς που είχε και εκείνη.
Χάλασε φιλίες ετών και σχέσεις έγιναν εχθρικές. Τα ‘βαλε με όλους. Πήγε στα δικαστήρια με τον Δήμο, τα έβαλε με επιχειρηματίες, δημιούργησε έχθρες και γενικά προσπάθησε να επιβάλλει τον δικό της νόμο. Και αυτό είχε αντίκτυπο για την Καλλονή. Ο κόσμος σιγά – σιγά της γύρισε την πλάτη. Ύστερα ήταν και η ιστορία με τα στημένα. Το όνομα της Καλλονής μπλέχτηκε πολλές φορές στα προς ύποπτα προς χειραγώγηση παιχνίδια από το Radar της ΟΥΕΦΑ και αυτή η ιστορία και η… φήμη εξακολουθεί να την κυνηγά μέχρι και σήμερα.
Αφήνοντας όμως τα… παλιά πάμε στο σήμερα. Η Καλλονή έχει φτάσει πλέον σε ένα σημείο που πολύ δύσκολα θα συνεχίσει να υπάρχει. Τα χρέη της τόσο ως ΠΑΕ όσο και προσωπικά στα μέλη της διοίκησης είναι πολλά και δύσκολα μπορούν να καλυφθούν άμεσα. Το ψυχολογικό βάρος που κουβαλάνε όσοι έμειναν στην ομάδα και “ήπιαν το πικρό ποτήρι” μέχρι τέλους είναι μεγάλο και δύσκολα μπορεί κανείς να πατήσει το restart. Ακόμη πιο δύσκολο βέβαια είναι να συστηθεί ξανά η ομάδα στον κόσμο που της έχει γυρίσει το κεφάλι και την έχει απαξιώσει.
Κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Ίσως η λύση να επιστρέψει η ομάδα στο χωριό της και να ξεκινήσει από το μηδέν να είναι η πιο λογική. Όπως και να ‘χει η Καλλονή μπορεί να αποδείχτηκε μια “φωτοβολίδα” που έσβησε μέσα σε λίγα χρόνια, αλλά πρόλαβε να μας χαρίσει λίγη από την λάμψη της. Της οφείλουμε ένα ευχαριστώ για όσα μας χάρισε, μας οφείλει απλά μια παραδοχή για τα λάθη που έκανε. Τόσο απλά…
Στρατής Τσιντώτας
