του Παναγιώτη Ανδριώτη*
Η ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΗ επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην διεκδίκηση της πρωθυπουργίας, αν είχε προκύψει σαν κοινωνικό αίτημα, θα ήταν ένα σημαντικό γεγονός. Αυτό που έχει καταγραφεί στην πολιτική είναι η έκφραση κοινωνικής δυσφορίας, ένα στοιχείο που από μόνο του δεν είναι ικανό να οδηγήσει τον πρώην πρωθυπουργό σε μία δεύτερη ευκαιρία στην εξουσία.
Αυτό επίσης που καταγράφεται είναι η αδυναμία μέχρι σήμερα των κομμάτων αριστερά της ΝΔ, να απειλήσουν την πρωτοκαθεδρία της.
Ο ίδιος ξέρει ότι δεν είναι αρκετό να αναφέρεται σε μία ευρύτερη ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου, αφού από μόνος του δεν μπορεί, όπως πριν δέκα τρία χρόνια, να θριαμβεύσει.
Με την ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ να είναι απέναντι, και το ΚΚΕ να μην εμπλέκεται σε τέτοιου είδους διεργασίες, η πρωτοβουλία αυτή αφορά το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, και τον κόσμο που σήμερα εκπροσωπείται από τον ΚΑΝΕΝΑ, και ο οποίος αμφιβάλλει για την πολιτική, είναι θυμωμένος με τα σκάνδαλα, και πιστεύει ότι τίποτα δεν αλλάζει, και αυτό τροφοδοτεί την ΑΠΟΧΗ.
- ΣΥΡΙΖΑ: Το κόμμα από το οποίο προέρχεται, βρίσκεται σε μία αμήχανη κατάσταση. Και μόνο το γεγονός ότι ο Σ. Φάμελλος κάνει κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους βουλευτές του για να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις τους, δείχνει ένα κόμμα σε αμηχανία. Οι περισσότεροι βουλευτές του και στελέχη περιμένουν ένα νεύμα από τον πρώην πρωθυπουργό για να τον ακολουθήσουν, ενώ αυτοί που εκ προοιμίου αποκλείονται (Π. Πολλάκης και Ν. Παππάς) θα κληρονομήσουν ό,τι απομείνει.
- ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Οι παλαιοί σύντροφοι του πρώην πρωθυπουργού, που σήμερα ανήκουν στην ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ των 12 βουλευτών, αλλά του 2% στις δημοσκοπήσεις, είναι διχασμένοι. Κάποιοι (ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ κ.ά.) ούτε θέλουν, ούτε τους θέλουν, και κάποιοι άλλοι (Χαρίτσης, Ηλιόπουλος) μπορούν να τον ακολουθήσουν, εάν και εφόσον έρθει η ώρα.
- ΠΑΣΟΚ: Αν και στις τελευταίες μετρήσεις ανεβαίνει (1,5%-2%), και δείχνει να σταθεροποιείται στην 2η θέση, αν δημοσκοπικά βρεθεί να δίνει μάχη με ένα κόμμα Τσίπρα, που αυτή την στιγμή δεν υπάρχει, τότε η εσωκομματική αναστάτωση θεωρείται δεδομένη. Πέραν αυτού, το ΠΑΣΟΚ σε όλους τους τόνους διακηρύσσει ότι στις εκλογές θα κατέλθει αυτόνομο, διεκδικώντας το καλύτερο δυνατό. Είναι, δε, φανερό ότι πολλά στελέχη του δεν επιθυμούν συνεργασία με το πιθανό κόμμα Τσίπρα.
Μέχρι τότε θα συνεχίσουν καταγγέλλοντας τυχοδιωκτισμό, θυμίζοντας σκοτεινές όψεις του 2015, και θα προσπαθούν να πείσουν ότι ο Τσίπρας είναι ένας αμετανόητος λαϊκιστής, που παριστάνει τον σοσιαλδημοκράτη.
Το συμπέρασμα είναι ότι η θύελλα που σηκώθηκε από την παραίτηση Τσίπρα από το αξίωμα του βουλευτή, είναι μάλλον μελτέμι, με την έννοια ότι δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας των πολιτικών συσχετισμών. Η κεντροαριστερά παραμένει αδύναμη γιατί είναι κατακερματισμένη, και δεν δίνει απαντήσεις, δεν εμπνέει, δεν πείθει, και δεν κινητοποιεί τους πολίτες.
Ο κόσμος βλέπει θορυβώδεις μετακινήσεις στελεχών, τα οποία διεκδικούν καλύτερη προσωπική τύχη στις εκλογές. Αυτές οι μετακινήσεις αναμένεται να αυξηθούν. Βλέπει κρίση στους θεσμούς, καθημερινά διαβάζει για σκάνδαλα. Όλα αυτά τον απομακρύνουν από την πολιτική, η οποία σήμερα μετατοπίσθηκε από το πεδίο των ιδεών, στο πεδίο της επιχειρηματικότητας.
Στην περίπτωση της Κεντροαριστεράς όλα αλλάζουν, και τελικά τα ίδια μένουν, χωρίς όμως αυτό να αποτελεί άμυνα, ή πολύ περισσότερο νίκη.
*Ο Παναγιώτης Ανδριώτης είναι Οικονομολόγος – συνταξιούχος διευθυντής Τράπεζας
