Του Αριστείδη Καλάργαλη*
Ακούμε στο δελτίο ειδήσεων, όλο χαρά η εκφωνήτρια, ότι μόνο 3 ή 5 τμήματα τάξεων έχουν κλείσει από τα ογδόντα χιλιάδες τμήματα της χώρας, λόγω κρουσμάτων κορονοϊού. Ουσιαστικά κανένα. Οπότε καλά πάμε, αφού υπάρχει τέτοια καλή εξέλιξη και πορεία του ιού στη σχολική κοινότητα.
Όμως οι γονείς των μαθητών γνωρίζουν από τις τάξεις των παιδιών τους κι οι εκπαιδευτικοί από τα σχολεία τους ότι οι αριθμοί είναι διαφορετικοί. Όπως, σε κάποια σχολική τάξη, σε οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδας, ασθενούν αρκετοί μαθητές. Παραδείγματα: στην Ε΄ τάξη από τους 24 μαθητές νοσούν 5 ή 6, παρακολουθούν 5 ή 7 ή και 10. Οπότε μάθημα δεν γίνεται. Γιατί απουσιάζουν οι περισσότεροι μαθητές. Σε κάποια Α΄ τάξη έχουν προσβληθεί από κορονοϊό 8 μαθητές στο σύνολο των 17 και παρακολουθούν 4 ή 5. Οπότε και σε αυτή την τάξη δεν πραγματοποιείται μάθημα. Σε κάθε σχολείο υπάρχουν συνεχώς τέτοιες καταστάσεις. Αυτά όλα τα τμήματα δεν καταχωρούνται σε κείνα που δεν γίνεται μάθημα, γιατί δεν νοσεί το 50% συν 1 των μαθητών! Επίσης σε κάθε σχολείο έχουν νοσήσει 1, 2 ή και παραπάνω εκπαιδευτικοί. Το κενό καλύπτεται από τους άλλους εκπαιδευτικούς του σχολείου, όταν έχουν κενό. Έτσι όλοι οι εκπαιδευτικοί μπαίνουν και σε άλλες τάξεις. Ταυτόχρονα οι ίδιοι εκπαιδευτικοί απασχολούνται και στο ολοήμερο πρόγραμμα, οπότε έρχονται σε επαφή με μαθητές από όλες τις τάξεις. Οπότε έχουμε σταθερή αύξηση των κρουσμάτων και σημαντικό αριθμό μαθητών που απέχουν από την εκπαίδευση.
Τι κάνουν οι γονείς, αυτοπροστατεύονται. Μόλις παρουσιαστεί κρούσμα στην τάξη του παιδιού τους πολλοί δεν στέλνουν τα παιδιά στο σχολείο. Τα κενά στα πρωτόκολλα και την υπερβολή του 50% συν 1 νοσούντων, για να κλείσει το τμήμα, τα αντιμετωπίζει η ζωή. Γιατί σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια υπάρχουν παππούδες και γιαγιάδες και πρέπει να προστατευθούν.
Άλλαξε το πρωτόκολλο λειτουργίας των σχολείων, μετά τις γιορτές. Τι άλλαξε; Να πραγματοποιηθούν περισσότερα τεστ την πρώτη βδομάδα. Και το σημαντικό θετικό, αν υπάρξει κρούσμα σε μια τάξη να ελεγχθούν όλοι οι μαθητές κι όχι μόνο οι κοντινοί μαθητές. Ας ξαναπούμε άλλη μια φορά τι μπορούσε να γίνει και τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Να παραμείνουν για κάποιες μέρες κλειστά τα σχολεία. Μερικές μέρες, 5 – 6, αν κάνουν λιγότερο μάθημα δεν θα υπολείπονται σε γνώσεις. Πρέπει να «σπάσουν», να χωρίσουν τα πολυπληθή τμήματα. Δεν γίνεται, να γίνεται μάθημα σε τμήματα 20, ή 22 ή 24 και παραπάνω μαθητών κι οι δάσκαλοι να μπαινοβγαίνουν στα κενά τους σε διάφορα τμήματα. Να προσληφθούν αναπληρωτές ώστε να λειτουργήσουν καλύτερα τα σχολεία. Για δυο χρόνια τώρα δεν έχει γίνει καμιά τροποποίηση στο πρόγραμμα. Δηλαδή να αφαιρεθούν κάποια κεφάλαια, να ενωθούν άλλα. Γενικότερα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να αντιμετωπίσει παιδαγωγικά τη νέα πραγματικότητα των σχολείων.
Ακούμε, για δυο χρόνια, είμαστε σε πόλεμο. Αλλά στον πόλεμο ανατρέπεται η κανονική λειτουργία των πραγμάτων. Υπάρχουν τροποποιήσεις, αλλαγές, επιστρατεύσεις π.χ. ιδιωτικών νοσοκομείων. Όσον αφορά τους αριθμούς θα θέλαμε να είχαν γίνει προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, να πληρωθούν τις υπερωρίες, τις ατέλειωτες βάρδιες· δεν αρκούν τα χειροκροτήματα. Κι οι νεκροί δεν είναι αριθμοί, είναι συνάνθρωποί μας. Ξέρετε τι είναι να τηλεφωνείς Πρωτοχρονιά σε γνωστό συνάδελφο, να σηκώνει το τηλέφωνο η σύζυγός του και να σου λέει ο Δ. είναι διασωληνωμένος στη ΜΕΘ;
Όχι δεν επιχαίρουν όσοι κάνουν αναφορές, γκρινιάζουν για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Θέλουν να πάνε καλύτερα τα πράγματα, έτσι ώστε να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Και τότε έχουμε το βουνό της επανένταξης στη νέα πραγματικότητα· την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική.
* Ο Αριστείδης Καλάργαλης είναι πρώην Διευθυντής Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Βορείου Αιγαίου.
