Στη μνήμη της Μαρίας Χαραμή
Η Μαρία ήταν η λατρεία μου.
Ήταν τέτοια εποχή, Οκτώβρης του 1994, που την γνώρισα. Οκτώβρης του 2012 έφυγε στους Αγγέλους.
Μόλις είχα ανοίξει την Οινοπάθεια στο Χαλάνδρι – το πρώτο wine restaurant της Ελλάδας.
Εκείνη βασίλευε στον κόσμο των κοσμικών της εποχής με επιλογές και κριτήρια αποκλειστικά δικά της και ήταν ο φόβος και τρόμος των δήθεν εστιατορίων της εποχής. Μια φτασμένη κουζινογράφος στο Βήμα, τότε.
Μια ήσυχη μέρα της εβδομάδας έρχεται στο μαγαζί μαζί με τον καλό της φίλο τον Γιάννη Ξανθούλη -αγαπημένο μας. Τρομάζω, πάω στα παιδιά και τους λέω “αναλάβετέ την, τρέμω”.
Η Σέλμα στην κουζίνα, η ομάδα μας στηνόταν μέσα-έξω, η λίστα κρασιών εξαιρετική για την εποχή, τα φαγάκια μας έντιμα, πρωτότυπα, νόστιμα, φευγάτα. Μας λάτρεψε, έγραψε διθυράμβους, γίναμε κολλητές.
Πριν ακόμα τη γνωρίσω είχα μαζεμένα δεκάδες άρθρα της από το Βήμα και την Καθημερινή που έγραφε χρόνια για γαστρονομία.
Ήταν η δημοσιογράφος γεύσης, η ΚΟΥΖΙΝΟΓΡΑΦΟΣ – ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΗ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ -που ξεχώριζα για την μοναδική γραφή της, την εμπεριστατωμένη γνώση της, την ανεπιτήδευτη πολυτέλεια που υποστήριζε χωρίς ποτέ να είναι ψωνισμένη, όπως διάφοροι άλλοι του χώρου μας… ακατανόμαστοι.
Η ΜΑΡΙΑ έφυγε πριν από 6 χρόνια σε μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής της. Ζούσε τον έρωτά της με τον υπέροχο Θάνο της, που συχνά ευχαριστούσε “για την αγάπη και υπομονή του που θα τον στείλουν στον παράδεισο. Πρώτη θέση”.
Τον λατρεύω κι εγώ πάντα.
Η Μαρία έφτασε στον κόσμο εν μέσω γλεντιού. Γιατί καθώς είχε στηθεί το γλέντι στο φιλόξενο πατρικό της στον Πειραιά, ήρθαν οι πόνοι και η μαμά γέννησε ένα μωρό που έμελλε να μας συνταράξει όλους με τα συγκλονιστικά της κείμενα, τα αξέχαστα tres chic τραπέζια της, την μοίρα της, την απλότητά της μέσα από εκείνο το μεγαλειώδες στιλ της.
Η Μαρία δεν μπορούσε παρά να γιορτάζει κάθε μέρα με φίλους.
Έστηνε γλέντι από το τηλέφωνο, σε καλούσε σε τραπέζι κι ας είχαν βγει σκληρά τα σουτζουκάκια. Σουαρέ, κοκτέιλ παρτάκια με όλα τα πρέποντα. Όλες τις ώρες.
Ήμουν από τους τυχερούς ανθρώπους που μπαινόβγαινα στο σπίτι της με το παραμικρό.
Για να φτιάξουμε μια γρήγορη φανουρόπιτα ή για να κάνουμε διαλογισμό. Να μου πει τις έγνοιες της, να θάψουμε τους γ..μενους, να ανακαλύψουμε στρατηγικές και τακτικές για ό,τι επόμενο.
Μου έφερνε στο μαγαζί “εγγονούς πρώην πρωθυπουργών”, εφοπλιστές καλής στόφας και απλούς ανθρώπους, gay ανώνυμους αλλά πάντα έξυπνους τύπους, με το κάτι διαφορετικό. Γνώρισα την κύρια κοσμικογράφο της εποχής, την ογδοντάχρονη και τότε… κυρία Βασιλάκη, τη φοβερή Μαλβίνα Κάραλη, τον Μανώλη τον Λαμπίδη, την Εγγονοπούλου, ηθοποιούς, γιαγιάδες.
Η Μαρία είχε έναν τρόπο να σε δέχεται στο σπίτι της στη Ρηγίλλης των 50 τετραγωνικών και αργότερα στο λίγο μεγαλύτερο στην Αναγνωστοπούλου σαν να ήταν βίλες των 400 τετραγωνικών.
Είχε παντού “αρραβωνιαστικούς”. Ο πιο συχνός ήταν ο μανάβης της στην λαϊκή του Κολωνακίου τις Παρασκευές. Της διάλεγε τα καλύτερα ζαρζαβατικά και του “έταζε” γάμο.
Άλλος “αρραβωνιαστικός” της ήταν ο εκάστοτε θυρωρός που μας εξασφάλιζε πάρκινγκ στο πι και φι ακόμα και στο δύσκολο ανηφοράκι του Κολωνακίου. Ήταν καταφερτζού, τσαχπίνα.
Μια Μαρία grand damme με απίστευτο χιούμορ. Μια domestic Goddess – έλεγε -“κλέβοντας” τον τίτλο της Nigela Lawson.
Με την ευγενική χορηγία του Κοσμά Πάτρα από την Le gustibus – με τα πιο εκλεκτά ντελικατέσεν -βρεθήκαμε με τη Μαρία και τον σεφ Χριστόφορο Πέσκια στο Kenmare της Ιρλανδίας να δοκιμάζουμε τον υπέροχο και βραβευμένο ομώνυμο καπνιστό σολομό. Όποτε τον βρίσκετε να τον αγοράζετε, δεν υπάρχει όμοιός του (πριν την κρίση τον έβρισκα στα ΑΒ).
Γέλιο πολύ. Πάντα γελάς με τη Μαρία, με τ’ αστεία της, τις ανεπανάληπτες εκφράσεις της, με το λεξιλόγιό της.
Βρίσκει – δεν θέλω να χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο – πάντα την κατάλληλη λέξη, τον εμπνευσμένο χαρακτηρισμό. Αβίαστα.
Σ’ εκείνο το ταξίδι ήμασταν μαζί σε όλα τα μικρά πρόχειρα all day cafe και στις ιρλανδέζικες pub όπου μου “έκανε προξενιά” με τους μεθυσμένους Ιρλανδούς, αλλά δεν ήρθε ποτέ στο grande πανάκριβο τριάστερο (3 αστέρια Michellin) που μας προσκάλεσε ο “κύριος Ken mare”.
H Μαρία ήταν χορτάτη σε όλα και πάντα.
Στον γάμο της ήθελε να τη συνοδεύσουμε ο Πέτρος κι εγώ. Στο εκκλησάκι της Στησιχόρου, εκεί που πηγαίναμε τις φανουρόπιτες.
Στο πάρτι της φορούσε μια ολόλευκη φουστίτσα με δαντέλες και από πάνω ένα απλό λευκό μακό μπλουζάκι και περπατούσε όλο το βράδυ ξυπόλυτη ανάμεσα στις προσωπικότητες της Αθήνας που τους τίμησαν με την παρουσία τους.
Στο τραπέζι τα αυγοτάραχα στολισμένα με κουφέτα και οι πάβλοβες φράουλα “διά χειρός μου”. Ο Γρηγόρης – ο αιώνιος μπάτλερ – παρών να κόβει με τα δάκτυλα καλυμμένα με γάντι το φουά γκρα και να το σερβίρει στους ασημένιους δίσκους πάνω σε μπριός ψωμάκι. Όπως τότε στη Ρηγίλλης, έτσι και τώρα στη Φιλοθέη.
Μαζί ταξιδέψαμε 3-4 φορές στο Λονδίνο. Το περπατούσαμε ώρες με την κομψή της γόβα στιλέτο να ακούγεται στα πεζοδρόμια της πόλης. Φάγαμε σε φτηνά κι ακριβά, υπέροχα και μάπες. Κοιμηθήκαμε σε μια εντυπωσιακή σουίτα του Connaught Hotel London. Είχε ένα μαγικό τρόπο να διαλέγει και να της προσφέρουν μόνο τα καλύτερα.
Εκεί ρίξαμε έναν κοριτσίστικο τσακωμό και ξαναμιλήσαμε όταν μεσολάβησε ο Θάνος από το κινητό την ώρα της απογείωσης. Είχαμε μεγάλη λατρεία με τη Μαρία. Πάθος, φιλία, αγάπη.
Από το Τορίνο σ’ ένα slow food fair πήραμε Αρμανιές – υπέροχα κομμάτια ARMANI.
-Η Μαρία ήταν της χαράς, της τέχνης, του γέλιου, της γνώσης, της μνήμης.
-Η Μαρία με τα πελώρια μαύρα γυαλιά που τα φορούσε ολημερίς-ολονυχτίς.
-Η Μαρία με τις στενές pensil φούστες – ποτέ μίνι – ντυμένη σαν από την Coco Channel.
-Η Μαρία με το έντονο βλέμμα της, τις πασμίνες της – μια τέτοια μου άφησε φεύγοντας για πάντα.
-Η Μαρία με τα πούρα, τα διχτυωτά κολάν, τα αγκορά και cashmere μπλουζάκια της.
Φορούσε πάνω της την πολυτέλεια σαν καμιά άλλη Ελληνίδα.
Τη θυμάμαι συνέχεια. Ίσως γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να την αποχαιρετήσω.
Συνταγή της Μαρίας Χαραμή από το βιβλίο της ΠΕΡΙ ΟΡΕΞΕΩΣ
Κάθε μέρα γιορτή και κάθε μέρα πριγκίπισσα.
Κοκτέιλ σοκολάτας μέντας
Υλικά
- 8 κ.σ. σιρόπι σοκολάτας
- 8 κ.σ. λικέρ μέντας
- Παγάκια
- Φύλλα μέντας
Εκτέλεση
Γεμίζουμε δυο υψηλά ποτήρια παγωτού με τριμμένα παγάκια. Περιχύνουμε με το λικέρ μέντας. Προσθέτουμε από πάνω το σιρόπι σοκολάτας. Δεν ανακατεύουμε. Σερβίρουμε!
