Το νησί μας αφουγκράζεται από μακριά τις παγκόσμιες γαστρονομικές εξελίξεις, αλλά τις αγνοεί σχεδόν επιδεικτικά.
Διατηρεί μια ψηλομύτικη αντιμετώπιση όσον αφορά το τι τρώει το υπόλοιπο πανελλήνιο ή ο κόσμος όλος. Σχεδόν άθελα σνομπάρει ή αδιαφορεί με άποψη θαρρώ.
Εδώ επικρατεί η τοπολατρεία
Τοπικά προϊόντα στην πρώτη γραμμή και ζήτηση.
Σαρδέλα παπαλίνα του κόλπου της Καλλονής ή πελαγίσια, οι φασόλες πάντα άσπρες πιαζ στα ταβερνεία και ουζερί, τα μυτιληνιά κεφτεδάκια με κύμινο και ούζο, τα ντολμαδάκια γιαλαντζί ή με κιμά και λεμονάτο αυγολέμονο, ψάρια, ψάρια, ψάρια, μεζέδες, μεζέδες, μεζέδες και φυσικά το καλοκαίρι τα αμπελοφάσουλα και τα τελευταία χρόνια τα βλίτα (ας σημειωθεί πως όταν ήμουν μικρή ούτε που τα ξέραμε), ενώ ο μπαμπάς έλεγε πως τα βλίτα τα τρώνε οι Αθηναίοι γιατί δεν έχουν βουνίσια χορταράκια.
Το χειμώνα πάλι, οι θεϊκές λαχανίδες και τα άγρια χόρτα του βουνού που υποκύπτω στη διαλεχτή ποικιλία τους (ζόχοι, ραδίκια, παπαρούνες, καυκαλήθρες, πικροράδικα κλπ. κλπ.).
Επικρατεί η αυτάρκεια…
…μιας κι έχουμε σ’ ολόκληρο το νησί προϊόντα του μπαξέ.
Πολλά ταβερνάκια έχουν τη σοδειά τους έτσι απλά, απρογραμμάτιστα, σαν να είναι το αυτονόητο. Τα μποστάνια τους βγάζουν ντομάτες και μαρούλια, μπρόκολα και φρέσκα κρεμμυδάκια μέχρι μελιτζάνες και πιπεριές. Το λάδι από το μαξούλι. Τα παστά Leva από τον Μπούχλη, ούζο Βαρβαγιάννη, Σαμαρά, Πλωμάρι και όλα τα ούζα του νησιού. Ελιές, μαύρες ζαρωμένες, πράσινες σπαστές, ρουπάδες στον καιρό τους.
Μπακάλικα
Παρότι τα μεγάλα σούπερ-μάρκετ έχουν καταφτάσει εδώ και χρόνια και εκεί μπορείς να βρεις σχεδόν όλα όσα βρίσκεις στις μεγάλες πόλεις, η Μυτιλήνη συντηρεί πολύ καλά τα μικρά μπακάλικα με τα τοπικά προϊόντα που ολοένα και αυξάνονται μέσα στην Ερμού.
Σιγά μην πάρουμε ελιές καλαματιανές, τυριά από Κρήτη και Ήπειρο. Εντάξει, δεν λέω, κάποιες φορές “γλεγόμαστε” και το γαλλικό FOUE και την γκοργκονζόλα – όχι ότι τη βρίσκουμε κιόλας – μπορεί και ένα άγριο καπνιστό σολομό. Αλλά τα μπακάλικα με τα εκλεκτά τοπικά λαδοτύρια, τις γραβιέρες, το ανάλατο πρόβειο βούτυρο, τα κρεατένια λουκάνικα και τα όσπρια που βρίσκουμε στην αγορά έλκουν εξαιρετικά τους ντόπιους.
Η Μυτιλήνη, είναι μια πόλη ζωντανή χειμώνα-καλοκαίρι
Ολόκληρο το νησί έχει στιβαρή γαστρονομική άποψη. Πάντα είχε. Εδώ δεν υπάρχουν βραβευμένα εστιατόρια ή ταβέρνες. Ούτε από τους Έλληνες, ούτε από τους ξένους. Το νησί έχει παραμείνει στο καβούκι του για χρόνια τώρα κι ίσως αυτό το έσωσε κιόλας, από μια άποψη.
Εδώ τα αστέρια Michelin, ή οι εγχώριοι σκούφοι είναι σχεδόν άγνωστα στους περισσότερους. Και ούτε που τους απασχολούν. Εδώ αν μια ταβέρνα δεν έχει στο μενού της φασόλες, δεν δουλεύει.
Εντάξει, τελευταία έχουμε και μπαρ ρεστοράν με burger, υπερτιμημένο Rib eye, ριζότο κάτι σαν μια συνέχεια της παρακαταθήκης του γαλλικού θρυλικού εστιατορίου που άφησε μεγάλο στίγμα στην πόλη. Αναφέρομαι στο Λεμόνι και Πράσινο πιπέρι του Νικηφόρου. Και σαφώς κι αυτό το χρειαζόμαστε και το έχουμε ανάγκη.
Καλοδεχούμενα τα κοσμοπολίτικα στέκια στο νησί μου. Το HOME εξελίσσεται εξαιρετικά. Όπως και η μαρίνα.
Φυσικά και στην Ερεσό το Parasol
Κάνει τολμηρές εξτραβαγκάνζες με ταϊλανδέζικα πιάτα από έναν έμπειρο και εξαιρετικό σεφ που τις γεύσεις του θα ζήλευαν πολλά Thai της Αθήνας και των κοσμοπολίτικων νησιών μας. Τόσο ο Χρήστος και η Αναστασία που ψάχνονται πάντα και έχουν φέρει μια υπέροχη αύρα και επαγγελματισμό στην Ερεσό με το καλύτερο παραθαλάσσιο μπαρ-ρεστοράν του Αιγαίου, άλλο τόσο και ο σεφ τους Τάσος Βούγιας φέτος το καλοκαίρι μας έκανε να γευτούμε τα εξωτικά της Ταϊλάνδης με μεγάλη επιτυχία. Και μεγάλο μπράβο! Αγαπάμε PARASOL.
Η αλήθεια όμως είναι μια…
…Τη Μυτιλήνη προσφάτως αρχίσανε να τη θυμούνται γαστρονομικά, οι πραγματικά ψαγμένοι του χώρου. ΚΙ αυτό πιστεύω δεν είναι τυχαίο. Κάτι τους ιντριγκάρισε. Έχουμε κορεστεί από τις δηθενιές.
Καλή του ώρα του λατρεμένου Γιώργου Χατζηγιαννάκη, του πατριάρχη της ελληνικής γαστρονομίας και ιδρυτή του θρυλικού Selene στη Σαντορίνη, που έφυγε από κοντά μας πρόσφατα, φέτος έκανε μια συγκλονιστική ανάρτηση για το νησί μας και την αυθεντικότητα των γεύσεών μας. Κι αν το είπε αυτός δεν χωράει καμιά αμφιβολία.
Ωστόσο το καλό που τους θέλω όλους όσους μας προβάλλουν γαστρονομικά, να μην δώσουν λάθος μηνύματα και πάει περίπατο η αυθεντικότητα του νησιού μου και της γεύσης του.
Δεν θέλουμε αφρούς, πειραγμένα και απείραχτα, και προπαντός όχι kale, yuzu και κότσια χοιρινά και balsamica στις παραδοσιακές μας ταβέρνες.
Αφήστε τα ταβερνάκια μας ήσυχα και αν θελήσετε υψηλή γαστρονομία είμαστε ανοιχτοί μεν, αυστηροί δε.
Βελουτέ σούπα μπρόκολο
Χωρίζουμε 500 γραμμάρια μπρόκολο σε φουντίτσες και κόβουμε τα κοτσάνια τους σε μικρά κομμάτια. Βάζουμε στην κατσαρόλα 1 κ.σ. βούτυρο και σοτάρουμε μέσα 1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο και μια σκελίδα σκόρδο.
Μόλις μαραθούν ρίχνουμε μια κ.σ. αλεύρι, ανακατεύουμε να ψηθεί λίγο το αλεύρι χωρίς να καεί. Ρίχνουμε μέσα το μπρόκολο και ένα καρότο.
Σκεπάζουμε τα υλικά με ζωμό κότας ή κύβο και νερό και σιγοβράζουμε για 20΄ να μαλακώσουν. Στη συνέχεια τα αλέθουμε με τη ράβδο κι αλατοπιπερώνουμε.
Προσθέτουμε 1 φλιτζ. γάλα και τριμμένο μοσχοκάρυδο. Σιγοβράζουμε για 10 λεπτά.
Σερβίρουμε τη βελουτέ σούπα ζεστή με μια κουταλιά πρόβειο γιαούρτι ή τριμμένο λαδοτύρι.
