Όλο ταξίδια ονειρεύομαι, αυτά που έκανα κι αυτά που θέλω να κάνω!
Έχει αλλάξει η ζωή μας και δεν το καταλάβαμε;
Έγινε τούτο δα ποτέ ξανά στην ιστορία της ανθρωπότητας;
Κοιμηθήκαμε το ένα βράδυ και όταν ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί η ζωή μας ήταν αλλιώς;
Πώς ήταν δηλαδή; Πώς είναι;
Μήνες τώρα σχολιάζουμε τις συντριπτικές αλλαγές που έχει ήδη φέρει η πανδημία στη δουλειά μας, στα οικονομικά μας, στην κοινωνία, και σε ένα μοντέλο ζωής το οποίο όλοι μας θεωρούσαμε δεδομένο.
Lockdown
Το πρωί της Παρασκευής κάπου στα μέσα του Μάρτη ήρθε σπίτι μας ο Φ.
-“Σηκωθείτε φεύγουμε. Έκλεισα ένα συγκλονιστικό challet και σας κάνω δώρο ένα υπέροχο τριήμερο στο βουνό. Εσείς κι εμείς“!
Η αλήθεια είναι πως ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα, αλλά και με μεγάλο προβληματισμό πώς θα αφήσουμε τη δουλειά μας – συνήθως δεν φεύγουμε ποτέ Σάββατο.
-«Καλά ντε, έλεος! Εδώ και τόσους μήνες δουλεύουμε ασταμάτητα! Πάμε να ξεσκάσουμε!», σκεφτήκαμε και φυσικά ενδώσαμε σ’ αυτή την υπέροχη πρόταση.
Στις 10 η ώρα φύγαμε και σε μερικές ώρες φτάνουμε στο βουνό. Μακριά από όλα. Ο ουρανός ήταν παρέα μας μαζί με τα έλατα, τα άγρια χόρτα και τους πελώριους κορμούς που αποτελούσαν τις πολυτελείς “καλύβες” μας.
Θα λείπαμε Παρασκευή και Σάββατο. Την Κυριακή πίσω στη δουλειά μας!
Πήραμε νωχελικά ένα πεντανόστιμο brunch, καθίσαμε με τα μπουφάν στη βεράντα και αγναντεύαμε στο απέραντο πράσινο σε αποχρώσεις. Αγκαλιές, φιλιά, ο ένας πάνω στον άλλον, φίλοι που γιορτάζαμε τη στιγμή.
Την πέσαμε για σιέστα με το χαμόγελο στα χείλη, χωρίς να έχουμε ιδέα τι θα ακολουθούσε. Όταν ξυπνήσαμε ίσα που έδυε ο Ήλιος. Προλάβαμε να περπατήσουμε στο μονοπάτι και να χαζέψουμε τη θέα της χαράδρας.
Στις 6 το απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο πως ξεκίνησε ένα lockdown.
Α! ΟΚ θα προστατευτούμε από τον ιό. Και τι έγινε; Θα κλείσουμε μερικές μέρες.
Η τηλεόραση έδειχνε σκηνές από τη Λομβαρδία. Στο Μπέργκαμο οι άνθρωποι από τα παράθυρά τους έβλεπαν οχήματα του στρατού να μεταφέρουν πτώματα μαζικά.
Εκεί όλοι ήταν ίσοι κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Όπως κι εμείς εδώ.
Η πανδημία μας έμαθε πως πλούσιοι – φτωχοί είμαστε κάτω από τον ίδιο ουρανό και την ίδια απειλή.
Τα μαγαζιά μας κλείνανε.
Τα παιδιά δεν είχαν δουλειά.
Θα ζούσαν από ένα επίδομα Κι εμείς ποιος ξέρει τι.
Εμείς εκεί ψηλά απομονωμένοι, χωρίς να το καταλάβουμε, νιώθαμε πως δεν μας αγγίζει τίποτα.
Τι έγινε δηλαδή;
Θα πεθάνουμε;
Όχι εμάς δεν θα μας αγγίξει ο ιός.
6 μήνες μετά
Ο κίνδυνος παραμένει έξω από την πόρτα μας.
Το βαθύ lockdown ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία πρωτόγνωρη που μας έκανε να μετρήσουμε πολλά εσωτερικά θέματα και να ξεγελάσουμε την καθημερινότητά μας με περιπάτους και μηνυματάκια.
Με skype, zoom, viber σε βιντεοκλήσεις με φίλους και συγγενείς.
Τότε η ζωή μας πήρε μια άλλη μορφή, χωρίς εστιατόρια, καφέ ή σινεμά. Χωρίς διασκέδαση και με παραμονή στα σπίτια μας.
Ψωνίζαμε, απολυμαίναμε, μαγειρεύαμε. Μάσκες, γάντια, ουρές, αναμονές, έλλειψη απολυμαντικών.
Κάπως έτσι καταλάβαμε ότι το πρόβλημα ήταν σοβαρό.
Όταν οι δρόμοι άδειασαν, οι φωνές των παιδιών δεν ακουγόντουσαν στα σχολειά.
Όταν πια τα νοσοκομεία γέμιζαν και η Ευρώπη και ο κόσμος όλος μπήκαν σε άλλους ρυθμούς… τότε καταλάβαμε πως η ζωή μας αλλάζει δραστικά και δεν ξέρουμε πού πάμε.
Έτσι θα ζούμε;
Επανεκκίνηση
Δειλά άνοιξε η ζωή μας στο τέλος Μάη. Ήρθε και το καλοκαίρι. Ξεχαστήκαμε στις λιακάδες.
Ο ιός παραμένει εδώ, μάλιστα σε δεύτερο κύμα. Τα κρούσματα ανεβοκατεβαίνουν κι εμείς με δυσκολότερο το restart από το lockdown, προσπαθούμε να σκεφτούμε την επομένη μέρα. Με όλα να παραπαίουν. Με όλα να είναι έτσι ή αλλιώς ή κάπως έτσι και κάπως αλλιώς. Με την τσέπη μας να αδειάζει συνεχώς. Οι δουλειές μας να ταρακουνιούνται. Οι επιχειρήσεις να βρίσκονται στη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων ετών. Βοήθεια από το κράτος; Καμιά ουσιαστική, παρά μόνο κάτι επιδόματα.
Μόλις έμαθα πως στην Αγγλία οι επιχειρήσεις δεν πλήρωναν ποτέ ενοίκιο κατά τη διάρκεια του lockdown. Πως τώρα που άνοιξαν το 50% του τζίρου τους δίδεται ως έκπτωση στον πελάτη και το ποσό αυτό το αποζημιώνει το κράτος στην επιχείρηση. Ουάου!
Βρετανική Αυτοκρατορία, θα πείτε.
Τα προβλήματα είναι μέσα στη ζωή μας. Σίγουρα. Και σαφώς πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε και να τα ξεπερνάμε. “Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου και εκδηλώνεται με διαφορετικές μορφές, όπως: Ντροπή, ζήλια, θυμός, αναίδεια, αλαζονεία“.
Άρα ας τον διαχειριστούμε, ίσως με έναν τρόπο έτσι ώστε να πάψουμε – όσο μπορούμε – να φοβόμαστε.
Όταν ο Ήλιος ανατείλει θέλω να δω τον κόσμο όλο με άλλα μάτια, ξανά! Με πολλά ταξίδια, αυτά τα ταξίδια τα υπέροχα που κάναμε – οι τυχεροί! Να παλέψουμε ξανά για τη ζωή μας, τη δουλειά μας, τις σχέσεις μας, τα όνειρά μας με νέα χαρά και ελπίδα!
Το ψωμί της καραντίνας
Υλικά
750 γρ. αλεύρι μαύρο
250 γρ. χαρουπάλευρο
50 γραμ. φρέσκια μαγιά (ή δυο φακελάκια ξερή)
1 κ.γλ. μέλι
3 κ.γλ. αλάτι
2½ φλ. χλιαρό νερό
λίγο σουσάμι
Εκτέλεση
Όλα μαζί σε ένα μπολ. Ζυμώνω να ενοποιηθούν και αφήνω να διπλασιαστεί η ζύμη. 2-3 ώρες σε ζεστό μέρος. Πλάθω σε καρβέλια και ψήνω στους 200 βαθμούς C για 35-40 λεπτά.
