Η κουζίνα μου θα μπορούσα να πω πως είναι το προσωπικό μου ησυχαστήριο. Εδώ, μέσα και μαζί με όλους αυτούς τους γνωστούς και πολύ συγκεκριμένους ήχους νιώθω μια ασφάλεια και σιγουριά. Οι ξύλινες επιφάνειες καθώς χτυπιούνται με τις μεταλλικές – πάγκος με μαχαίρι – το άνοιγμα του ψυγείου, το σύρσιμο του συρταριού με τα τυριά ή τα κρεατικά, ο φριχτός ήχος του απορροφητήρα, το ενοχλητικό κουδούνισμα του φούρνου μικροκυμάτων, το γουργούρισμα του νερού που βράζει στον βραστήρα.
Όλα αυτά και μαζί οι μυρωδιές.
Εκείνες των μπαχαρικών που με ταξιδεύουν κατευθείαν στην Ινδία, το βραστό, το τσιγαρισμένο μπέικον, τα σκόρδα και τα κρεμμύδια, το φρέσκο κόλιαντρο καθώς ψιλοκόβεται, το χοντροκοπανισμένο πιπέρι στο γουδί.
Εδώ λοιπόν είναι η κουζίνα μου
δώ είναι το κρησφύγετό μου, εδώ βγάζω τα νεύρα μου, την τσατίλα μου, την αντιπάθειά μου σε κάποιους ανθρώπους, την απαξίωσή μου για κάποιους άλλους. Αλλά και τον έρωτά μου, τη συμπάθειά μου, την έγνοια μου.
Εδώ ανάμεσα στα κατσαρολικά, τα ταψιά και τα τηγάνια, στα ολόφρεσκα υλικά του ντουλαπιού και του ψυγείου, τα μούλτι, μίξερ, τους αναδευτήρες και τα θερμόμετρα κάνω κυριολεκτικά το κομμάτι μου.
Εδώ νιώθω βασίλισσα και κυρίαρχος του παιχνιδιού και δεν μπορεί κανείς να εισβάλλει χωρίς την σαφή έγκρισή μου.
Για όση ώρα είμαι στο κάστρο μου, όλα είναι προστατευμένα. Σαν στην αγκαλιά της μαμάς. Μιας καθόλου τυχαίας μαμάς, με τόση τρυφεράδα που μόνο η φρεσκοδεμένη φράουλα μαρμελάδα με κάνει να ξαναβρίσκω αυτήν την αίσθηση έτσι άδολα.
Εδώ λοιπόν υπάρχει μια σιωπηρή υπόσχεση γαλήνης.
Είναι για μένα ένα ασφαλές κονάκι που χωράει μόνον εμένα και μόνο όσους εγώ επιτρέπω να επισκέπτονται πού και πού. Σαν την καρδιά μας κάπως. Τη βαθιά ψυχή μας όπου μπαίνουν οι λίγοι και εκλεκτοί.
Αλλά…
Μην νομίζετε πως όλο αυτό είναι δεδομένο και εύκολο. Η σχέση μου με την κουζίνα έχει περάσει και περνά κατά καιρούς από σοβαρές κρίσεις, δυσκολίες, ερωτηματικά, χαρές και λύπες. Οι αποτυχίες γίνονται μαθήματα ή βγάζουν θυμό, οι επιτυχίες μερικές φορές δεν επιβεβαιώνονται από κανέναν γιατί κυριαρχεί το δεδομένο που μου σπάει τα νεύρα.
Γιατί κύριέ μου θεωρείς ότι το αβγολέμονο το κάνω πάντα καλά;
Και γιατί μαντάμ εσύ θεωρείς πως είμαι η απίστευτη μαγείρισσα, άρα ποτέ δεν αποτυγχάνω;
Εγώ όταν μαγειρεύω όλα παίζονται.
Είναι μάλιστα σαν να διαλογίζομαι. Αυτοσυγκεντρώνομαι, επιλέγω τα υλικά, παραβιάζω τις συνταγές, αναθεωρώ, ανακατεύω τη μαρμίτα με νέα άποψη κάθε φορά και στο τέλος αποκτώ μια μοναδική σχέση με το επικείμενο φαγητό, τις μυρωδιές του, τους ανθρώπους που πιθανόν θα το γευτούν, αλλά και με την τύχη του μέσα στην κατσαρόλα ή το γουόκ.
Γι’ αυτό γλυκά να σεβαστείτε το χώρο μου και κάθε χώρο όποιου ανθρώπου.
Είναι υπέροχο και μεγαλειώδες.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΟΥ
Βελουτέ με γλυκοπατάτα και σπανάκι
Υλικά για 4 άτομα
200 γρ. σπανάκι φρέσκο, πλυμένο και κομμένο
2 γλυκοπατάτες κομμένες σε κύβους
1 κρεμμύδι ξερό σε κυβάκια
3 κρεμμυδάκια φρέσκα σε ροδέλες
2 σκελίδες σκόρδο
Χυμός από 2 λεμόνια
1/2 μάτσο μαϊντανός ψιλοκομμένος
1 λίτρο νερό και ένας κύβος λαχανικών
100 ml ελαιόλαδο
Αλάτι, πιπέρι
Εκτέλεση
Σε μια μεγάλη κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο σοτάρουμε το κρεμμύδι, τα φρέσκα κρεμμυδάκια, τη γλυκοπατάτα και το σπανάκι με λίγο αλάτι, μέχρι να μαραθούν. Σβήνουμε με το χυμό λεμονιού και προσθέτουμε το νερό και τον κύβο. Βράζουμε για 20-23 λεπτά και με ένα ραβδομπλέντερ δουλεύουμε τη σούπα μέχρι να γίνει βελουτέ.
Προσθέτουμε αλατοπίπερο και τον μαϊντανό.
Σερβίρουμε με σκορδόψωμο (αλείφουμε φέτες ψωμιού με λάδι ή βούτυρο και πασπαλίζουμε με μπόλικο μαϊντανό και αλατοπίπερο. Βάζουμε σε αλουμινόχαρτο και στο φούρνο).
Tip: Αν θέλετε σοτάρετε φέτες μπέικον, αφαιρέστε το λίπος και σερβίρετέ το κριτσανιστό με τη σούπα.
