Από τη ΜΑΡΙΝΑ ΠΟΛΛΑΤΟΥ*
Αμέτρητες φορές. Σε κάθε ευκαιρία. Σε κάθε κινητοποίηση, απαίτηση, διεκδίκηση, διαμαρτυρία. Για άπειρα χρόνια. Με χιλιάδες λέξεις. Σε διαφορετικά μέσα. Έγραφα και ξανάγραφα.
Κι όμως δεν βαρέθηκα, δεν κουράστηκα. Πάντα δήλωνα παρούσα ή και ανακινούσα μόλις έβρισκα αφορμή, το όλο θέμα. Γιατί είχα πειστεί κι ένιωθα την ανάγκη κάποτε να γίνει ο δρόμος. Συνέπασχα λιγάκι. Κάπως σαν ενσυναίσθηση που θα έλεγαν σήμερα, προς ολάκερη τη δυτική Λέσβο, η οποία ζούσε απομονωμένη, τόσο μακρινή απ’ το κέντρο λήψης των αποφάσεων του νησιού, την πρωτεύουσα.
Κατά βάθος βέβαια, και παρά τα ειλικρινή, ανιδιοτελή κίνητρά μου, ήμουν – όπως για τη συντριπτική πλειοψηφία των ζητημάτων με τα οποία καταπιάνεται στην ενεργή του δράση ένας δημοσιογράφος – αποστασιοποιημένη. Άλλωστε έμενα εδώ δίπλα κι όχι 93 χιλιόμετρα μακριά, όπως ήταν το Σίγρι. Δεν βίωνα την απόσταση. Μια-δυο φορές το πολύ το χρόνο (κατά περιόδους όταν τα παιδιά ήταν μικρά μπορεί να πέρναγε και τριετία), έπαιρνα την απόφαση για να πάω μέχρι εκεί. Αποκλειστικά για την άγρια ομορφιά του τοπίου που με συνέπαιρνε και εξακολουθεί να με γοητεύει, δίχως να το χορταίνουν τα μάτια μου.
Επιτέλους όμως, μετά από βάσανα και περιπέτειες, ο δρόμος κατασκευάστηκε. Παραδόθηκε κι εγκαινιάστηκε. Υποδέχθηκε τους ντόπιους και τους επισκέπτες. Κι εδέησα να τον διαβώ.
Όχι μία ή δυο φορές αυτό το καλοκαίρι. ’’Παγκράτι – Κολιάτσου’’ έκανα τη διαδρομή Παναγιούδα – Σίγρι. Και με τόση ευκολία η χάρη μου ταξίδεψε και προς την Ερεσό απ’ τον ίδιο δρόμο, και στην Ανεμώτια (τι υπέροχη κι η φετινή γιορτή των οινοποιών!), και στη Φίλια, και στον Γαβαθά. Έψαχνα και ψάχνω αφορμή να πεταχτώ έως την Φανερωμένη, να γευματίσω στο Σίγρι, να ξαναδώ το Μουσείο και τα απολιθωμένα.
Και σε κάθε διέλευση, μετρώ τις οκτώ παρακάμψεις, όσα και τα χωριά απ’ την Αρίσβη (Καλλονή, Δάφια, Φίλια, Ανεμώτια, Σκαλοχώρι, Βατούσα, Άντισσα) ως τον τελικό προορισμό. Αυτές για τις οποίες έγραψα τότε πρώτη, όταν είχε παρουσιαστεί η οριστική μελέτη του έργου και για δυο δεκαετίες περίπου εξηγούσα στον άντρα μου πώς θα γίνουν, κι αυτός με κοίταζε ωσάν να περιέγραφα ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Τώρα με πίστεψε γιατί μέτρησε κι ο ίδιος τις παρακάμψεις. Είδε τα δέκα περίπου χιλιόμετρα που μειώθηκε στο σύνολό της η διαδρομή. Κι οι δυο, όπως θεωρώ και πάρα πολλοί ακόμη συντοπίτες μας, έως και συγκινηθήκαμε, συγκλονιστήκαμε, μόλις διαπιστώσαμε πόσο πιο κοντά είναι πλέον το πάλαι ποτέ μακρινό Σίγρι.
Μια ώρα και κάτι απ’ το σπίτι μας. Χωρίς να τρέχεις, χωρίς να κοπιάσεις οδηγώντας, χωρίς να μετανιώσεις στιγμή γιατί βγήκες στον πηγαιμό για Σίγρι. Γιατί ο ίδιος ο δρόμος, αυτός που δεκαετίες ολάκερες προσδοκούσαμε, σε προσκαλεί να τον περάσεις. Σού επιτρέπει σε πολλά μάλιστα σημεία του ακόμη και να προσπεράσεις. Θυμάμαι κάποτε που είχα πάει για ένα ρεπορτάζ στο Σκαλοχώρι, στην επιστροφή, αργά το απόγευμα, ένιωθα έντρομη τους νεαρούς κτηνοτρόφους να περνάνε σύριζα δίπλα μου με τα αγροτικά, για να προλάβουν να παραδώσουν το γάλα. Απορούσα κι έτρεμα με το θάρρος τους, για το πώς κατάφερναν να προσπεράσουν σε έναν απίστευτα κακό και στενό επαρχιακό δρόμο.
Ενώ τώρα ο νέος δρόμος είναι ασύγκριτα καλύτερος απ’ τα καλύτερα οδικά δίκτυα μεγάλων τουριστικών νησιών, όπως η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Ζάκυνθος και φυσικά η Κρήτη. Γιατί δεν έχουν τους δρόμους, το σύγχρονο οδικό δίκτυο της Λέσβου όλα αυτά τα νησιά. Ένα δίκτυο που δεν θα γινόταν, αφενός αν δεν γκρινιάζαμε ως τοπική κοινωνία κι αφετέρου αν δεν είχαμε νομάρχες, περιφερειάρχες, βουλευτές κι υπουργούς, που θα νοιάζονταν δημιουργικά και θα αναλάμβαναν πρωτοβουλίες για την γκρίνια μας.
Δεν θέλω να μιλήσω παραπανίσια για τα καινούργια δεδομένα και τις προοπτικές που αναπτυξιακά προκύπτουν για την περιοχή και τους κατοίκους της, πόσο μάλλον αν συνδυαστούν με συνοδά έργα και κυρίως με το λιμένα Σιγρίου. Το μόνο που με παρότρυνε να κάτσω στο πληκτρολόγιο ήταν η φωνή μέσα μου που κραύγαζε την ικανοποίηση για το γεγονός πως ο δρόμος επιτέλους έγινε.
Και έτσι σε μια ώρα και κάτι απ’ τον καναπέ σου, μπορείς πλέον να χαζεύεις το ανοιχτό πέλαγος, να ξανοίγει το μάτι σου στο Αιγαίο, αντικρίζοντας το Σίγρι. Ας το απολαύσουμε…
Υ.Γ.: Επείγει να δρομολογηθεί οπωσδήποτε η βελτίωση του οδικού τμήματος προς Ερεσό, μήκους δέκα χιλιομέτρων, το οποίο ξεκινά απ’ τη διασταύρωση του νέου δρόμου, μόλις 12 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στο Σίγρι.
*Η Μαρίνα Πολλάτου είναι συνταξιούχος δημοσιογράφος και Εργασιακή Εκπρόσωπος της Ένωσης Συντακτών για το Βόρειο Αιγαίο έχοντας διαγράψει μία σημαντική πορεία στην έντυπη δημοσιογραφία της Λέσβου.
