Το σκηνικό ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενο: Η φετινή κυνηγετική περίοδος ξεκίνησε και εξελίχθηκε φτωχή με εξαίρεση το κυνήγι του λαγού και τα περάσματα. Φτάνοντας λοιπόν στο Γενάρη, δηλαδή 2 μήνες πριν τη λήξη της κυνηγετικής περιόδου, οι περισσότεροι κυνηγοί δεν έκρυβαν την απογοήτευσή τους έχοντας καταγράψει πολλά χιλιόμετρα στους δρόμους του νησιού μας, αλλά πουθενά τα πουλιά!
Σε ένα τέτοιο κλίμα απογοήτευσης για το κυνήγι, η Λέσβος πλήγηκε από την κακοκαιρία με μια πρωτοφανή χιονόπτωση για τις τελευταίες δεκαετίες, από την οποία πιέστηκαν αμέτρητες μπεκάτσες και υδρόβια να ταξιδέψουν από τα βόρεια και την Τουρκία προς το νησί μας στην ενστικτώδη προσπάθειά τους να βρουν ασφαλές καταφύγιο.
Το “μπάσιμο” ήταν εξίσου πρωτοφανές όσο και η σφοδρότητα της χιονόπτωσης και σ’ αυτό το σημείο, δεν ήταν λίγοι οι κυνηγοί που έχασαν δυστυχώς κάθε μέτρο. Με τα πουλιά να βρίσκονται σε κατάσταση άμυνας μέσα στα χιόνια που είχαν καλύψει τα πάντα στη Λέσβο, οι πυροβολισμοί κυνηγών έπεφταν δίχως έλεος. Υπήρξαν κυνηγοί που σκότωσαν ακόμα και 50 μπεκάτσες έκαστος, αφού ο χιονιάς αποτέλεσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία ώστε να βγάλουν τα “σπασμένα” ολόκληρης της χαμένης σεζόν. Κάποιοι μάλιστα θεώρησαν περιττό να πάρουν μαζί τα σκυλιά τους για την αναζήτηση της μπεκάτσας. Τα πουλιά ήταν τόσο εύκολα, όπως για τους θεριστές τα σπαρτά!
Αυτό όμως δεν λέγεται κυνήγι. Το κυνήγι που έχει τις ρίζες του στα αρχέγονα ένστικτα της ανθρωπότητας, στην ανάγκη για επιβίωση, δεν σχετίζεται με εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος.
Η υποκρισία
Το ακόμα χειρότερο είναι πως αρκετοί από εκείνους που έριξαν τουφεκιές πάνω στα ξυλιασμένα από το κρύο πουλιά, σε Πέτρα, Πολιχνίτο και άλλες περιοχές, καμάρωναν για το επίτευγμά τους σε αναμνηστικές φωτογραφίες που αναρτούσαν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάπως έτσι επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά την άποψη ότι, δυστυχώς, για έναν μικρόκοσμο στο νησί μας, οι δεκάδες χτυπημένες μπεκάτσες σε μια φωτογραφία, συμβάλλουν στην… κοινωνική άνοδο του θηρευτή τους αλλά μόνο στον… μικρόκοσμό του!
Χωρίς αιδώ, χωρίς κανένα σεβασμό για το περιβάλλον και την πανίδα, γέμισαν τις τσάντες τους, πέρασαν από 2 – 3 κυνηγετικά στέκια ο καθένας δείχνοντας τα τρόπαια και για το αύριο του κυνηγιού… έχει ο Θεός! Αυτό που δεν κατάλαβαν είναι πως τέτοιες σφαγές δίνουν άριστα επιχειρήματα σε όσους διεκδικούν τον περιορισμό του κυνηγιού για λόγους που, τελικά, οι ίδιοι οι κυνηγοί τροφοδοτούν με τις πράξεις τους. Κυνηγοί που με απίστευτη άνεση σηκώνουν το ντουφέκι και σκοτώνουν πουλιά στα χιόνια θεωρώντας ότι επιτέλεσαν το καθήκον τους. Αυτό ωστόσο μόνο κυνήγι δεν λέγεται, εκτός πια κι αν η έννοια του κυνηγιού έχει χάσει το νόημά της.
Η απαγόρευση
Ευτυχώς το Δασαρχείο προχώρησε στην έκδοση απόφασης απαγόρευσης του κυνηγιού που έληξε στις 18 Ιανουαρίου, όπως προβλέπεται, σε περίπτωση χιονοπτώσεων. Μέχρι όμως η απόφαση να δημοσιευτεί, η ζημιά είχε ήδη γίνει τις πρώτες δυο μέρες. Η έννοια της οικονομίας χάθηκε στη λογική του… ό,τι πετά πέφτει! Και όταν είναι και χιονισμένα… τόσο το χειρότερο για τα πουλιά που δεν έχουν τη δύναμη να πετάξουν.
Πρόκειται για την τραγική πλευρά της κυνηγετικής δραστηριότητας, η οποία μπορεί σαφώς να μην εκφράζει το σύνολο των κυνηγών, το κομμάτι όμως που εκφράζει δεν είναι αμελητέο!
Ενδεχομένως κάποιοι εκπρόσωποι των κυνηγών να βρεθούν να επαναλαμβάνουν πως τέτοια άτομα δεν είναι κυνηγοί, αλλά λαθροθήρες. Θα συμφωνήσουμε μαζί τους, προσθέτουμε ωστόσο πως επρόκειτο περί λαθροθηρών με… νόμιμες κυνηγετικές άδειες και δελτία κατοχής όπλων! Μάλιστα κάποιοι εξ αυτών συγκαταλέγονται μεταξύ εκείνων που τον Φεβρουάριο του 2004 δήλωναν μετανιωμένοι για τις δεκάδες μπεκάτσες που χτύπησαν στο Μόλυβο, πάλι με χιονιά, κάνοντας θαρραλέα αυτοκριτική και αποδίδοντας σ’ αυτές τις ενέργειες την κυνηγετική ανομβρία που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια! Ωστόσο βρέθηκαν φέτος πάλι με τα όπλα στις επάλξεις να χτυπούν αδιακρίτως.
Η δυστυχία
Δυστυχώς για το κυνήγι, όσο υπάρχουν κυνηγοί που δεν αντιλαμβάνονται την κρίσιμη διαφορά της μπεκάτσας ή της πέρδικας από τα κοτόπουλα εκτροφής, όσο κυριαρχούν οι νοοτροπίες του «αν δεν το σκοτώσουμε εμείς θα το σκοτώσουν άλλοι» και «όσο πιο πολλά τόσο πιο μάγκας», δεν θα περάσουν και πολλά χρόνια μέχρι τη στιγμή που οι μπεκάτσες και οι πέρδικες θα βρίσκονται μόνο στις φωτογραφίες.
Και οι κυνηγοί θα αναρωτιούνται (αυτό κάνουν άλλωστε και τα τελευταία χρόνια)… πού πήγαν τα πουλιά και δεν φάνηκαν;
