Χωρίς να μπει στην διαδικασία του ποιος θα πέσει, ο Αιολικός έκανε την Κυριακή το απόγευμα το χρέος του απέναντι στην Μεγαλόπολη και κερδίζοντάς την με 5-0 την έριξε στο τοπικό. Οι φιλοξενούμενοι ήθελαν μόνο νίκη και στραβοπάτημα του Ζευγολατιού στην Αχαϊκή για να μείνουν στην κατηγορία, αλλά παρότι η Αχαϊκή τους έκανε το χατίρι και έκοψε βαθμούς (1-1) από την ομάδα της Κορίνθου, εκείνοι δεν μπόρεσαν στο δικό τους ματς να τα καταφέρουν.
Ο Αιολικός έπαιξε για την ιστορία και την φανέλα του, δεν μπήκε ποτέ στο δίλημμα αν θα αδιαφορήσει στο προχθεσινό παιχνίδι και όχι μόνο κέρδισε τον αντίπαλό του, αλλά τον διέλυσε με πεντάρα. Αυτή μάλιστα ήταν και η καλύτερη εμφάνιση των παικτών του Γιάννη Πολλαετίδη φέτος που τερμάτισαν στην 9η θέση, 3 βαθμούς μακριά από την πεντάδα και έχοντας εδώ και καιρό κατεβάσει στροφές. Στο αγωνιστικό κομμάτι, ο Ζαχαρής με 2-3 εξαιρετικές επεμβάσεις στο ξεκίνημα κράτησε τον Αιολικό όρθιο και μετά το 1-0 στο 35ο, με εξαιρετικό σουτ του Χρήστου, μετά από ασίστ του Μπουρού, μόνο οι γηπεδούχοι υπήρχαν στο γήπεδο.
Στο 65ο ο Μπουρούς μετά από εξαιρετική προσπάθεια και πάρε – βάλε από τον Μουδούρογλου, έκανε το 2-0, στο 69ο ο Μουδούρογλου με σουτ ανέβασε τον δείκτη του σκορ στο 3-0, για να έρθει ο Μπουρούς στο 80ό και ο Ευσταθίου στο 90ό να διαμορφώσουν το τελικό 5-0. Λιγοστός ο κόσμος στις κερκίδες, χάρηκε όμως και αποθέωσε την ομάδα της Μυτιλήνης στο φινάλε.
Αιολικός (Γιάννης Πολλαετίδης): Ζαχαρής (76′ Ζηρόπουλος), Λαλάς, Κρητικός, Τάχιας, Παληγεώργος, Κεσίδης, Καπταγιάννης, Μουδούρογλου, Μανουσάκης, Χρήστου (60′ Ευσταθίου), Μπουρούς (66′ Ντάμπος)
Δόξα Μεγαλόπολης (Ηλίας Κατσούλας): Χρήστου, Αλεξανδρής, Παναγιωτόπουλος, Νάνος, Καλεμάκης, Γκιτιάν (46′ Φ. Ασημακόπουλος), Δρόσος (63′ Κ. Ασημακόπυολος), Κατσαρός, Πρήκας, Ν. Λυμπερόπουλος, Δ. Λυμπερόπουλος (83′ Ορκέστ).
Βαριά φανέλα
Ο Αιολικός ολοκλήρωσε προχθές μια σεζόν πολύ ιδιαίτερη και παράξενη. Με νέα διοίκηση, με διαφορετική φιλοσοφία, με μπάτζετ πολύ χαμηλό και με χαμηλό προφίλ, προσπάθησε να πάει συντηρητικά “απλώνοντας τα πόδια του μέχρι εκεί που είχε πάπλωμα”. Τι θα μπορούσε άλλωστε να κάνει όταν εκ των προτέρων στον όμιλο υπήρχε η Παναχαϊκή; Άρα καμία περίπτωση να διεκδικήσεις άνοδο (“εκτός και αν ξόδευες τα μαλλιά της κεφαλής σου” και οι παράγοντες του Αιολικού δεν φημίζονται για την πλούσια κόμη τους…), ενώ στην ουρά κίνδυνος ουσιαστικός δεν υπήρχε αφού μια μόλις ομάδα υποβιβαζόταν.
Επομένως όλα ήταν ιδανικά για τον Αιολικό να ξεκινήσει χωρίς άγχος την χρονιά και να βάλει τις βάσεις ανώδυνα (αγωνιστικά) για τα επόμενα χρόνια. Τα πράγματα βέβαια δεν κύλησαν οικονομικά όπως τα περίμεναν και τα είχαν σχεδιάσει οι άνθρωποί του. Η αναγκαστική μεταφορά της ομάδας στα Λουτρά μπορεί να μην συγκρίνεται με αυτήν του “Κώστας Κεντέρης”, αλλά έκοψε έσοδα από τα πάντα. Από εισιτήρια, διαρκείας, διαφημίσεις κτλ. Η αθέτηση κάποιων συμφωνιών και το γεγονός πως κάποιοι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους δεσμεύσεις, αλλά και το γεγονός πως η ομάδα δεν βρήκε πουθενά ανταπόκριση από τοπικούς φορείς, έκαναν την κατάσταση από ένα σημείο και μετά εξαιρετικά δύσκολη.
Τα οικονομικά προβλήματα που άρχισαν να διογκώνονται σε συνδυασμό με την έλλειψη ουσιαστικού στόχου αγωνιστικά, έκαναν την ομάδα από τον Δεκέμβρη και μετά να βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο και ουσιαστικά άπαντες να περιμένουν να τελειώσει η σεζόν. Το πώς και τι ακριβώς συνέβη με λεπτομέρειες, διευθύνσεις και ονόματα, προφανώς είναι θέμα που θα μας απασχολήσει στην Γενική Συνέλευση. Ωστόσο ο φετινός Αιολικός πέρα από τα προβλήματά του, αφήνει μια μεγάλη προίκα στην επόμενη διοίκηση είτε αυτή είναι η σημερινή που θα συνεχίσει, είτε κάποια άλλη. Αφήνει μια υγιής ομάδα, αφήνει μια οικογένεια μέσα στα αποδυτήρια, αφήνει παίκτες και τεχνικό επιτελείο που θα μπορούσαν να κάνουν πολλά περισσότερα αν τους δινόταν η δυνατότητα.
Η προχθεσινή νίκη απέναντι στην Μεγαλόπολη, αλλά κυρίως τα πανηγύρια και το κλίμα στα αποδυτήρια μετά τον αγώνα, θα πρέπει να είναι ο οδηγός όσων αποφασίσουν για τις τύχες της ομάδας. Γιατί πέρα από όλα τα προβλήματα ο Αιολικός απέδειξε φέτος ότι έχει βαριά φανέλα. Και αυτή η φανέλα αξίζει πολλά περισσότερα από μια άνοδο ή ένα πρωτάθλημα.
