Το μόνο βέβαιο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι το πότε θα ξεσπάσει η επόμενη κρίση. Ας μην είμαστε αφελείς. Ουσιαστική λύση μεταξύ δύο κρατών τουλάχιστον με ειρηνικό τρόπο δεν φαίνεται να υπάρχει. Μισός αιώνας με σειρά κρίσεων που ευτυχώς τουλάχιστον που δεν εξελίχθηκαν σε πολεμική σύρραξη. Υπήρξαν περίοδοι φιλίας των κρατών μέσα από τυχαία γεγονότα (π.χ. σεισμοί), όπως και ευκαιρίες που χάθηκαν, όπως αυτή του 2004 για την λύση του Κυπριακού μέσω δημοψηφίσματος, το οποίο όμως οι τότε ηγεσίες της Κύπρου (Τάσσος Παπαδόπουλος) και Ελλάδος (Κώστας Καραμανλής) δεν το στήριξαν. Το 1995 η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου είπε ΝΑΙ στην τελωνειακή ένωση Τουρκίας – Ε.Ε. με αντάλλαγμα την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Κύπρου. Το 1999 η Τουρκία ανακηρύχθηκε υποψήφια προς ένταξη χώρα με την αφελή, όπως αποδείχθηκε άποψη, εκδημοκρατισμού της Τουρκίας.
Σήμερα, είτε μας αρέσει, είτε όχι, τα ελληνοτουρκικά σύνορα έχουν γίνει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Ε.Ε. με την απρόβλεπτη Μέση Ανατολή και με τις αναθεωρητικές απόψεις Ερντογάν. Ο οποίος χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης και τεσταρίσματος από άλλες αναθεωρητικές χώρες (Ρωσία) ή φομενταλιστικά κράτη (Ιράν) έναντι της Δύσης. Οπότε εξακολουθεί να είναι επίκαιρος ο Θουκυδίδης: «Δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη (ισορροπία δυνάμεων) και όταν αυτό δεν ισχύει, ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» (Θουκυδίδης, διάλογος Μηλίων – Αθηναίων). Η δύναμη ισχύος που έχει αποκτήσει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια είναι αυτή που έχει αποτρέψει δυσάρεστες καταστάσεις. Αλλά είναι και το καλύτερο διαπραγματευτικό ατού μας. Καλές και χρήσιμες λοιπόν οι συνομιλίες, αλλά ας πάρουμε και κάνα Rafale παραπάνω…
ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΑΛΑΒΟΣ
