Του Δημητρίου Χατζηλία,
Επίτιμου Σχολικού Συμβούλου
Με τον Κώστα Γ. Μίσσιο, που έφυγε στο τέλος Μαρτίου για την κοινωνία των αγγέλων, ήμασταν συμμαθητές στο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων Μυτιλήνης από το 1950 μέχρι το 1955, από την πρώτη τάξη (1950-1951) μέχρι και την πέμπτη (1954-1955). Την τάξη αυτή «αναγκάστηκε» να επαναλάβει εξαιτίας του μαθήματος της Φυσικής. Ήμασταν στην πρώτη τάξη 92 μαθητές και φθάσαμε στην έκτη 23.
Με τον Κώστα δεν κάναμε πολύ παρέα, ούτε καθίσαμε ποτέ, στο ίδιο θρανίο. Είχαμε, λόγω αναστήματος, στο μάθημα της Γυμναστικής και στις παρελάσεις κι έναν «ανταγωνισμό»· ποιος θα έμενε στην τελευταία ή προτελευταία τριάδα.
Εκείνος στις τελευταίες τάξεις ήταν αθλητής του Αχιλλέα Μυτιλήνης κι ερχόταν, πολλές φορές, με τη στολή της ομάδος αυτής. Τα είχε «καλά» με το γυμναστή μας, τον Αφεντάκη, κι έπαιρνε καλό βαθμό. Εμένα δεν μου άρεσε η Γυμναστική, ούτε έπαιρνα καλούς βαθμούς στο μάθημα αυτό. Ήμουνα, βέβαια, και οπαδός του Άρη Μυτιλήνης Έφερνε μια αθλητική εφημερίδα, νομίζω και το «Στέμμα» Μυτιλήνης, και μας έδειχνε τα γραπτά του, κυρίως αθλητικά. Από τότε είχε δεσμούς με τις εφημερίδες. Έκανε ρεπορτάζ κι έγραφε ποιήματα και χρονογραφήματα.
Με τον Κώστα συναντιόμαστε και στην εκκλησία του Αγίου Συμεών. Εκείνος έμενε κοντά στην εκκλησία κι εγώ πιο πάνω, στον Παιδικό Σταθμό. Τη γειτονιά αυτή, του Αγίου Συμεών, την έχει υμνήσει και στα γραπτά του.
Από το 1959 χαθήκαμε. Είχα ακούσει ότι δούλευε στο Υπ. Οικονομικών, ήταν συνδικαλιστής και τελευταία, στο Γενικό Λογιστήριο Διευθυντής.
Το 1999 πήγα πολλές φορές στο Γενικό Λογιστήριο για τη συνταξιοδότησή μου. Εκεί τον συνάντησα, ύστερα από σαράντα χρόνια. Είπαμε πολλά, θυμηθήκαμε περισσότερα. Ήξερε περισσότερα για μένα από ό,τι ήξερα εγώ για εκείνον. Είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο ουζερί στο κέντρο της Αθήνας, αλλά δεν μπορέσαμε. Έκτοτε μου έστελνε τα βιβλία του κι εγώ, αργότερα, τα δικά μου. Ανταλλάξαμε επιστολές, είχαμε τηλεφωνήματα, είχαμε κάτι διαφορετικές απόψεις για πρόσωπα που ξέραμε, για δε την ηγουμένη Κλειδαρά, για την οποία έγραψε βιβλία και ύμνους, ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής. Αν δεν ήταν η ηγουμένη, μου είπε, πολλά γραπτά θα ήταν ακόμη στα συρτάρια. Δεν συναντηθήκαμε με τον Κώστα ποτέ.
Το Μάιο του 2020 μου έγραψε: «Το έσχατο, πλέον, βιβλίο που επεξεργάζομαι τώρα θα το ονοματίσω «Τα Ακροτελεύτια», και αν καταφέρω και έρθω φέτος στο Νησί μας – που είναι ιδιαιτέρως δύσκολο – θα προσπαθήσω να σε συναντήσω».
Τον Αύγουστο του 2021 του έστειλα το τελευταίο μου βιβλίο. Άργησα να σου απαντήσω μου έγραψε, το Δεκέμβριο, «γιατί μόλις χθες έφτασα στην τελευταία σελίδα του και ήθελα να έχω πλήρη εικόνα των απόψεών σου». Του τηλεφώνησα για να τον ευχαριστήσω, Μιλήσαμε πολύ λίγο· μας διέκοψε μια φωνή. Σκέφθηκα ότι, ίσως, κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ο Μίσσιος σε πολλά βιβλία του μιλά-γράφει αλλά και σκιαγραφεί τους συμμαθητές του, τους μαθητές του 4ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης και τους μαθητές της ιστορικής εκείνης τάξης του Β΄ Γυμνασίου Αρρένων Μυτιλήνης, που οι πιο πολλοί έχουν φύγει. Παραθέτει και σημαντικό φωτογραφικό υλικό.
Όλα τα βιβλία και τα δημοσιεύματά του, μετά το 1984, είναι σημαντικά, αλλά και μοναδικά.
Ο Κώστας Μίσσιος πέρασε στην Ιστορία της Λέσβου. Με τη σκληρή και μακρόχρονη δουλειά, την ποιοτική έρευνα, το συγγραφικό και επιστημονικό ήθος, τη σχολαστικότητα στο ύφος, τις λεπτομέρειες στις υποσημειώσεις και παραπομπές θεωρείται, σήμερα, κατάφερε να θεωρείται, ο πιο σημαντικός μελετητής της Λεσβιακής Γραμματείας των τελευταίων τριάντα, και πάνω, χρόνων.
Στις αναρίθμητες εκδόσεις και δημοσιεύσεις του θα ανατρέχουν οι νεότεροι ερευνητές των λεσβιακών γραμμάτων. Το έργο του αποτελεί ανεκτίμητη ερευνητική κληρονομιά.
