Η εποχή μας βάζει πολλά θέματα σε αμφισβήτηση.
Έτσι και στη γαστρονομία όλα περνάνε μια κρίση. Μας ταράζει η ομοιομορφία στα μενού, τα πολλά εστιατόρια που ανοίγουν με πανομοιότυπο concept και η διάθεση των πελατών να πληρώνουν λίγα και να τρώνε καλά!
Έχει φύγει οριστικά το τρέχω σε ό,τι ανοίγει, βαρέθηκα να τρώω ceviche, οι αφροί και οι τελείες με χαλάνε όταν μού τα σερβίρουν στην Πίνδο και γενικά επιλέγω πλέον πιο minimal καταστάσεις με αληθινές γεύσεις, νοστιμιές και εκείνες τις συνταγές που με κάνουν να τις θυμάμαι!
Τα αστέρια Michelin μ’ ενδιαφέρουν μόνο αν πρόκειται για μια δοκιμασμένη προσπάθεια και μια εμπειρία που θα γράψει ιστορία.
Αλλιώς τα μενού γευστικής δοκιμής των σαράντα πιάτων – μπουκιές με αφήνουν πια αδιάφορη.
Θέλω πια να πίνω τα κρασιά που μ’ αρέσουν, τις ποικιλίες που με ευφραίνουν και να μην ψάχνω για… να ψάχνω.
Παρακολουθώ πολλούς ενδιαφέροντες chef στο CHEFS STORIES του Netflix που θεωρώ μια από τις ωραιότερες εκπομπές και που, τελικά, ανακαλύπτω τη φιλοσοφία της νέας γενιάς στο χώρο της γαστρονομίας, που άσχετο με τα αστέρια δημιουργούν με ειλικρίνεια και πολλή αυθεντικότητα πιάτα με γεύση από πολλά μέρη της γης.
Ομολογώ πως οι εντυπωσιακοί χώροι μ’ αρέσουν πολύ! Θεωρώ πως αξίζει το ίδιο η γεύση με το ambience. Πιστεύω πως η επιλογή της πορσελάνης του πιάτου, η ποιότητα του ποτηριού και του μαχαιροπίρουνου δίνουν αξία στην εμπειρία ενός δείπνου όσο και η διακόσμηση του χώρου!
Είναι όπως στο σπίτι μας.
Κάνουμε ένα τραπέζι και απλώνουμε ένα λινό φρέσκο σιδερωμένο τραπεζομάντηλο ή βάζουμε πλαστικό μουσαμά ή φτηνά σουπλά;
Βάζουμε φτηνή χαρτοπετσέτα ή πετσέτα λινή με άποψη;
Όλα στο τραπέζι παίζουν το ρόλο τους.
Το πιο σημαντικό είναι το σωστό casting.
Ποιους θα καλέσω.
Με ποιους θα τους βάλω να καθίσουν.
Τι art de la table θα επιλέξω.
Τα σωστά φαγητά που θα μαγειρέψω και που θα είναι επιλεγμένα σε μια σοφή ποικιλία, χωρίς να βαρυστομαχιάζω τους καλεσμένους μου.
Μισώ τα τραπεζώματα που έχουν όλα τα είδη.
Και κρέας και ψάρι και κοτόπουλο και θαλασσινά και πίτες και ρύζια και πάστα κλπ. κλπ.
Έλεος πια!
Λατρεύω τη συνέπεια.
Το καλωσόρισμα.
Τα πρώτα.
Τις σαλάτες.
Τα κύρια.
Το επιδόρπιο.
Επιλογή δυο κρασιών.
Μερικές φορές και επιδόρπιο κρασί.
Θέλω και μαγκιές… μια – δυο μικρές εκπλήξεις.
Χωρίς να φορτίσουν το περιβάλλον και την γεύση.
Χτες γιορτάσαμε τα γενέθλια του Νίκου σ’ ένα τραπέζι με αυστηρό casting.
Το μενού:
- Antipasti με αλλαντικά και τυριά. Μπριός ψωμάκι με σκορδοβούτυρο
- Κινεζικό μοσχαράκι stir fry με μανιτάρια, καρότα, μπρόκολο, σπανάκι και hoisin sauce με noodles
- Ρύζι ατμού
- Prosecco rose
- Lenga rose
- Και τούρτα παγωτό με στέβια σε τρεις γεύσεις με συνοδεία πάστα σύκου και φράουλα.
Ένα γλυκό σαμιώτικο έκλεισε το δείπνο μας που συνοδευόταν από γέλιο, κους-κους και σχέδια για πολλά ταξίδια κι άλλα ξεσαλώματα πριν τελειώσει η φετινή χρονιά που τελικά εξελίσσεται υπέροχη and very promising!
Το σιμιγδαλένιο γλύκισμα της μαμάς μου
- 500 γρ. γιαούρτι
- 500 γρ. σιμιγδάλι χοντρό
- 1 φλιτζ. ζάχαρη
- 2 κ.γ. κοφτά σόδα μαγειρική
- 1 κ.γ. μπέικιν πάουντερ
- 1 φλ. νερό
- 1 κ.γ. κοφτό μαστίχα (κοπανισμένη σε σκόνη)
- 1 λεμόνι ξύσμα και χυμό
- 1 φλιτζ. χοντροκομμένα αμύγδαλα
- Μπόλικο βούτυρο για το ταψί
Σιρόπι
- 4 φλ. ζάχαρη
- 3 φλ. νερό
- 1 φλούδα λεμόνι
- 3 κ.γ. χυμό λεμόνι
- λίγο μαστιχέλαιο
Εκτέλεση
- Ανακατεύουμε σε ένα μεγάλο μπολ το γιαούρτι με τη ζάχαρη, τη σόδα, το νερό, τη μαστίχα, το ξύσμα και χυμό λεμονιού και το σιμιγδάλι, ανακατεύοντας για να μην σβολιάσει.
- Αφήνουμε στο ψυγείο για 1 ώρα.
- Βουτυρώνουμε καλά 1 ταψί 24×30 εκατοστά.
- Αδειάζουμε το μείγμα στο ταψί και ισιώνουμε την επιφάνειά του.
- Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180°C, και ψήνουμε για 45 λεπτά περίπου μέχρι να ροδίσει.
- Ετοιμάζουμε το σιρόπι και περιχύνουμε το γλυκό, το ένα ζεστό, το άλλο κρύο.
- Σερβίρουμε με σαντιγί ή παγωτό καϊμάκι.
