Η μαρίνα του Μακρύ Γιαλού ήρθε ν’ αντικαταστήσει την πάλαι ποτέ αίγλη του ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ.
Κάτι που φυσικά δεν έγινε γιατί τόσο τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν κάποιους ρόλους τότε, άλλο τόσο και η εποχή των ‘60ς που παραμένει αξεπέραστη, οι συγκρίσεις πάντα θα καταλήγουν υπέρ εκείνου του συγκλονιστικού ΝΟΜ μιας άλλης εποχής.
Η ΜΑΡΙΝΑ πέρασε διάφορες φάσεις. Δεν δημιούργησε τις εντυπώσεις που θα θέλαμε, δεν φαίνεται glamorous, ούτε τραβά την προσοχή σου, όπως άλλες μαρίνες στην Ελλάδα ή στον κόσμο. Καθώς αφαιρέθηκαν μάλιστα αυτά τα νοσταλγικά για όλους μας ντουβαράκια του Μακρύ Γιαλού που όλοι περπατάγαμε πάνω κρατώντας το χέρι του μπαμπά και δρασκελίζαμε στα κενά τους, και μαζί με την εμποδισμένη πλέον θέα προς τη θάλασσα, το new yachting club της πόλης ήρθε για να μείνει.
Σε γενικές γραμμές άλλωστε, οι νέες γενιές δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ΜΑΚΡΥΣ ΓΙΑΛΟΣ, Ναυτικός Όμιλος.
Για μας όμως…
Ήταν η πιο κοντινή παραλία της πόλης με πεντακάθαρα νερά κάποτε, με άμμο μέσα όπου βγάζαμε κυδώνια και γυαλιστερές, με ασπρόμαυρα λιτρίδια, με πεζοδρόμιο να περπατάς χαζεύοντας τα αρχοντικά του 1800 στην απέναντι μεριά.
Σκέψου πως η Μυτιλήνη δεν φημίζεται για αμμουδερές θάλασσες και ενώ είχε μια που ήταν μέσα στην πόλη και που ήταν καταπληκτική… την κατάργησε με όλους τους τρόπους!
Σαν τα πεζοδρόμια…
Αχ αυτοί οι ιθύνοντες…
Στην άλλη άκρη του Μακρύ Γιαλού σε περιορισμένο χώρο και μόνο για τα εκλεκτά μέλη και τους αθλητές ήταν το club. Πόσα νησιά ή άλλα μέρη της Ελλάδας είχαν τέτοια γκλαμουράτα club τότε;
Στο στεγασμένο χώρο, ιστιοπλοϊκά τύπου fin και τα κωπηλατικά του Ναυτικού Ομίλου με τους ιστιοπλόους και κωπηλάτες να θαλασσοδέρνονται στο κύμα του Αιγαίου. Εδώ και οι αθλητές του πόλο με τα σκουφάκια. Και τα κρις κραφτ έτοιμα να γκαζώσουν διαταράσσοντας τα ήρεμα νερά.
Η ταβέρνα ανάμεσα στις ελιές και τ’ αλμυρίκια, κάπου θυμάμαι και μια τζιτζιφιά, με το τζουκ μποξ με τα ρομαντικά ελληνικά και ξένα τραγούδια της αθωότητας και πάντα στρωμένα τα τραπέζια με λευκά τραπεζομάντηλα, πάνω στα χαλίκια, δίπλα στις ψαρόβαρκες.
Πίσω από δεξιά προς τα βραχάκια, αγναντεύοντας τη Φλορίντα δίναμε τα πρώτα μας φιλιά με τα όμορφα αγόρια, κάναμε βουτιές από το γνωστό βράχο, και μαζεύαμε πεταλίδες και καβουράκια.
Ωραίες παρουσίες, ντυμένες ελιτίστικα και κοσμοπολίτικα φέρνανε βόλτα πέρα-δώθε.
Λεπτές κυρίες με τα ψηλά mule και τα λευκά μπικίνι μόστραραν τα ηλιοκαμένα θεϊκά κορμιά τους, αγόρια με στιβαρούς ανεπιτήδευτους κοιλιακούς σέρνανε τα σκι στα κρις κραφτ, κι όλα αυτά μείνανε για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μου μαζί μ’ εκείνο το χαβλού πανωφόρι – ήταν μόδα τότε – που μου φόραγε η μαμά πάνω από το μαγιό για να πάμε να “μαζέψουμε“ τ’ αγόρια από τον Ναυτικό Όμιλο για να διαβάσουν.
Σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει πολύ.
Η κοινωνία της Ελλάδας αλλά και της Μυτιλήνης άλλαξε νόμους, στιλ ντυσίματος, πρότυπα.
Η ομορφιά της περιοχής δεν χάθηκε γιατί τα ωραία πράγματα ποτέ δεν χάνονται. Μεταλλάσσονται και παίρνουν άλλη μορφή – αυτό που λέμε σύγχρονη – κι αφήνουν τη νοσταλγία σε μας που ζήσαμε με άλλα ακούσματα και είδαν τα μάτια μας άλλα πράγματα, πιο αγνά και ανόθευτα για μας.
Το εστιατόριο της μαρίνας
Ένα all day cafe restaurant με απρόβλεπτη ambience.
Ε, λοιπόν, ναι.
Ένα στέκι δίπλα στα σκάφη που αράζουν, με άποψη και στιλ.
Δεν είναι τόσο ο χώρος, ούτε η διακόσμηση.
Είναι κυρίως η οργάνωση, η ανθρώπινη παρουσία, το νόστιμο φαγητό και η ευγένεια.
Εδώ βρίσκεσαι σε καλά χέρια.
Υπάρχει το νοιάξιμο σε όλα.
Σωστό σέρβις από πανέμορφα κορίτσια που ξέρουν να πάρουν παραγγελία, να σερβίρουν κρασί, να μαζέψουν σωστά τα πιάτα, να απευθυνθούν κοσμοπολίτικα στον πελάτη.
Ανοίγοντας το κρασί, παρατήρησα την κομψή σερβιτόρα να μυρίζει τον φελλό πριν μας σερβίρει.
Το φαγητό εξαιρετικό, νόστιμα μαγειρεμένο, καλή πρώτη ύλη, ωραία εμφάνιση χωρίς φανφάρες.
Να ένα εστιατόριο διαφορετικό στην πόλη μας.
Γιατί φυσικά τα ταβερνάκια μας έχουν σούπερ φαγητό και μεζέδες, αλλά δεν θέλουμε να τρώμε και κάτι διαφορετικό και πετυχημένο μερικές φορές;
Θα ξαναπάμε.
