Βρήκα σήμερα σ’ ένα παλιό κινητό κάτι φωτογραφίες που ξεσήκωσαν τη μνήμη μου, όπως γίνεται πάντα με τις φωτογραφίες.
Τραβηγμένες πόζες μιας άλλης εποχής, όταν το μίνι έφτανε λίγο πιο κάτω από τον αφαλό, όταν σαστισμένα, αλλά ψύχραιμα αναζητούσαμε ταυτότητα χωρίς επιστροφή.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις όποιες φωτογραφίες είχα φωτογραφίσει και μια συλλογή από χαρτοπετσέτες που είχα στην κατοχή μου από τα παιδικά μου χρόνια.
Ένα κουτί – από πουκάμισο του μπαμπά – ντυμένο μ’ ένα λεοπαρδαλέ χαρτί, γεμάτο υπέροχες χαρτοπετσέτες.
Οι συλλογές πάντα με συγκινούν.
Γι’ αυτό έχω στην κατοχή μου διάφορες.
Μια συλλογή με λευκές μινιατούρες από πορσελάνη με σκεύη μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής. Από τα ωραιότερα κομμάτια είναι το πορσελάνινο τριφτάκι που το χρησιμοποιώ να τρίβω το μοσχοκάρυδο για τη φανουρόπιτά μου, ενίοτε.
Μια άλλη συλλογή μου είναι αυτή με τα παλιά σίδερα, που σε άλλα έμπαιναν μέσα κάρβουνα και άλλα ζεσταινόντουσαν πάνω σε κάρβουνα για να κολλάρουν τα ρούχα. Το ωραιότερό μου αυτό που μου χάρισε ο DIOR της γειτονιάς μας (λατρεμένος μόδιστρος).
Μια άλλη όμως αγαπημένη, που ομολογώ πως σπάνια πια τη χαζεύω, είναι αυτό το κουτί με τις χαρτοπετσέτες.
Τη μια στιγμή ρε φίλε, είμαστε μωρά και την άλλη μεγάλοι. Τη μια στιγμή μαζεύουμε χαρτοπετσέτες στα παιδικά πάρτι και την άλλη παίζουμε το ρόλο της μαμάς και του μπαμπά, της γιαγιάς και του παππού. Ζούμε με απώλειες. Χάνουμε συνέχεια και αυτό δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Συνθηκολογούμε με την πιο δύσκολη ίσως πραγματικότητα.
Και μάλλον ξεχνάμε γιατί η μνήμη μερικές φορές δεν αντέχεται.
Σ’ αυτή τη συλλογή από χαρτοπετσέτες, η πιο μονάκριβή μου είναι εκείνη με την αλεπού, που πίνει από ένα ποτήρι κοκτέιλ Μαρτίνι. Η σπάνια αυτή απόκτηση αυτής της μικρής χαρτοπετσέτας έγινε με πολλούς κόπους και πολλές θυσίες αφού ήταν ένα σπάνιο σχέδιο, είχε φτάσει στην οικία Πασχαλίδη – το λατρεμένο σπίτι της κυρίας Μαρίκας, της Τζίνας και της Λίτσας – από την Νέα Υόρκη και δεν ήταν καθόλου να αποκτηθεί καθώς στην αγορά της μικρής τότε Μυτιλήνης δεν υπήρχαν πολλά καταστήματα που να φέρνουν “χαρτοπετσέτες πολυτελείας “ – όπως τις λέγαμε.
Δεν ήταν σαν σήμερα που υπάρχουν παντού χαρτοπετσέτες με σχέδια, με χρώματα, με φωτογραφίες, με royalties, και τόσες άλλες.
Εγώ λοιπόν ανάμεσα σε άλλες πρωτότυπες και σπάνιες χαρτοπετσέτες έχω μέχρι σήμερα στην κατοχή μου εκείνη την κοσμοπολίτισσα αλεπού που πιθανόν ξενυχτούσε στο STUDIO 54 της Νέας Υόρκης πίνοντας κοκτέιλ.
Μια αλεπού στη Χρυσομαλλούσα
Και μια και θυμήθηκα την αλεπού της χαρτοπετσέτας, είχα πρόσφατα μια φοβερή εμπειρία στην γειτονιά μου. Καθώς σουρούπωνε, ένα περίεργο γέρικο ζωντανό διέσχισε την αυλή μου για να βγει με αργό και σταθερό βηματισμό κατευθυνόμενη στην απέναντι πολυκατοικία. Όμορφη μουσούδα και φουντωτή ουρά. Μια αλεπού τι γύρευε στο παζάρι της Αδαίου;
Φαίνεται πως τα βουνά μας πια δεν έχουν αρκετή τροφή.
Εξάλλου, οι αλεπούδες, ευφυέστατα και ιδιαίτερα προσαρμοστικά ζώα, κατεβαίνουν στις πόλεις μας που τους παρέχουν πλέον ασφάλεια και εύκολο φαγητό: Τα ποντίκια, τα σκουπίδια κλπ..
Διατηρώ την ψυχραιμία μου και σκέφτομαι μήπως αν ξαναπεράσει από την αυλή μου θα την καλέσω για aperitivo.
Μπισκοτάκια για τον καφέ
Κομμάτια: 20-25
Υλικά
90 γρ. βούτυρο αγελάδας κρύο, κομμένο σε κομμάτια
2/3 φλιτζ. ζάχαρη
1 + 3/4 κούπας αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ
1/2 κουτ. γλυκού μαγειρική σόδα
1 πρέζα αλάτι
1 βανίλια
1 αυγό
1/2 φλιτζ. σταγόνες σοκολάτας
Εκτέλεση
Βάζουμε το βούτυρο, τη ζάχαρη, το αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ, τη σόδα, το αλάτι, τη βανιλίνη και το αυγό στον κάδο του μίξερ.
Χτυπάμε τα υλικά σε χαμηλή ταχύτητα. Μόλις μαζευτεί η ζύμη γύρω από το φτερό, προσθέτουμε τις σταγόνες σοκολάτας και ανακατεύουμε.
Πλάθουμε μπαλάκια.
Τα ακουμπάμε σε ταψί στρωμένο με αντικολλητικό χαρτί, αφήνοντας μεταξύ τους μικρή απόσταση για να απλωθούν.
Ψήνουμε για περίπου 12-15 λεπτά.
Αφήνουμε τα cookies να κρυώσουν τελείως πριν τα μετακινήσουμε.
