Γράφει ο Γιώργος Γιαντάς*
Πρόσφατα ένας καλός φίλος μου εξομολογήθηκε «δεν είχα πιστέψει αρχικά πως υπάρχει κορονοϊός γιατί απλά δεν ήξερα κάποιον – που να γνωρίζει κάποιον που να έχει νοσήσει». Έκτοτε βέβαια οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες. Μαζί τους «έτρεξαν» και οι θεωρίες συνωμοσίας, οι αρνητές της μάσκας, και πολλοί που δεν αμφισβήτησαν τον ιό, ίσως όμως δεν αντιλήφθηκαν τη μεταδοτικότητά του.
Η κοινωνία μας σήκωσε μεγάλα βάρη τα τελευταία χρόνια, που είχαν άμεση επίδραση στην καθημερινότητα του καθενός, και επομένως, δεν ήταν τόσο απλό να αρνηθεί κάποιος έστω έναν καφέ στη βόλτα του.
Ο κορονοϊός στο μεταξύ βρέθηκε και στα μέρη του γράφοντα, όταν μέσα στο κατακαλόκαιρο, πρόσωπο του στενού συγγενικού περιβάλλοντος νόσησε εντελώς ξαφνικά. Έτσι, προέκυψε μία τραγική διαπίστωση, μετά την απομόνωση του ασθενούς όπως προβλέπει το πρωτόκολλο νοσηλείας: Οποιαδήποτε επίσκεψη στον ασθενή απαγορεύεται. Εκείνος που γνωρίζει τον ασθενή δεν μπορεί να κάνει ούτε μία απλή επίσκεψη και να δει τον άνθρωπό του. Εκείνος που νοσεί βρίσκεται αυτομάτως σε απομόνωση, γνωρίζοντας πως νοσεί από κάτι σοβαρό και πρωτόγνωρο για την επιστήμη, αντικρίζοντας μόνο ένα νοσηλευτικό προσωπικό σε ολόσωμες φόρμες, αναμένοντας στην αβεβαιότητα, με ό,τι αυτά συνεπάγονται για την ψυχολογία του.
Το πρόσωπο που ανέφερα, μετά και από ένα μπαράζ σοβαρών επιπλοκών, προφανώς λόγω του ιού, είναι σήμερα καλά. Γνωρίζω όμως και περιπτώσεις που δεν τα κατάφεραν, όπως πλέον λίγο-πολύ γνωρίζουν και άλλοι.
«Ξέρω δύο γνωστούς που το περνάνε σαν απλή ίωση», μου λέει προχτές κάποιος και καταλήγω στη διαπίστωση πως καθένας έχει το δικό του τρόπο, τη δική του εσωτερική άμυνα απέναντι σε κάθε δύσκολη κατάσταση της ζωής. Οποιαδήποτε «εξιδανίκευση» στην περίπτωση της πανδημίας, δεν αναιρεί το γεγονός πως για κάποιον μπορεί όντως να είναι μία απλή «ίωση», για κάποιον άλλον όμως να υπήρξε μοιραία.
Η κοινωνία σήμερα παρακολουθεί μουδιασμένη την εξάπλωση και τις συνέπειες της πανδημίας, ακόμα και σε νέους ανθρώπους. Αυτό γίνεται προφανές, όπως και αυτή η «συλλογική άμυνα» που εκφράζεται με μία σαφώς πιο υπεύθυνη στάση απέναντι στα μέτρα προφύλαξης κατά της διασποράς.
Κάποτε, στο άγνωστο μέλλον, όταν η λέξη «κορονοϊός» δεν θα τρομάζει τόσο, όταν επιτέλους κάποιο εμβόλιο θα παρέχει την απαιτούμενη προστασία στον οργανισμό, τότε και η εγρήγορση των αντανακλαστικών καθενός θα επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα. Γιατί αυτό επιτάσσει η ίδια η ζωή.
Υποψιάζεται κανείς πως τότε θα ακουστούν πάλι οι ψίθυροι γύρω από συνωμοσίες, γύρω από ένα εμβόλιο που θα «αποσκοπεί στον έλεγχο της ανθρωπότητας», γύρω από μικροτσίπ και λοιπά. Όταν με το καλό οι «άμυνες» θα χαλαρώσουν, οι απολογισμοί και οι γνώμες θα απελευθερωθούν εκ νέου. Σημασία (αλλά και ευχή) όμως τότε, θα έχει το αυτονόητο, να ψηλαφήσει κάποιος τον εαυτό του και να σιγουρευτεί πως το ότι είναι υγιής και ζωντανός δεν αποτελεί προϊόν συνωμοσίας. Αυτή ας είναι και η πρώτη «πρακτική» επιβεβαίωση, με την απλή μέθοδο της ψηλάφησης, για να μπορεί έπειτα το μυαλό να στοχάζεται, να υποθέτει και να αμφισβητεί ελεύθερα…
*Ο Γιώργος Γιαντάς είναι συγγραφέας, πτυχιούχος Ανθρωπιστικών σπουδών του Ε.Α.Π.
