του Βασίλη Χατζηελευθερίου
*** Ρε φίλε δεν νοιάζεται πια για μένα κανένας; Ούτε ένας αστυνομικός να με σταματήσει; Νιώθω μόνος… Πού είναι η ασφάλεια που νιώθαμε; Σε κάθε γωνιά ένα «άσπρο άλογο με μπλε καρούμπαλα»!!!!! Έβλεπες «ζώα» στο δρόμο και δεν ξεχώριζες ‘’ποιος’’ είναι ‘’ποιος’’; Τα σκυλάκια μπορώ να πω ότι τα ξεχώριζα…
*** Γράφω ακόμα χαρτί εξόδου. Συμπάθεια είχα στο Β3 «Μετάβαση στην τράπεζα». Λεφτά δεν είχα να πάρω, αλλά μ’ άρεσε η ουρά. Έριχνα τα βρισίδια μου, άκουγα κι ένα κάρο μ@.@κίες και πέρναγε η ώρα μου… τώρα τι;
*** Ένιωθες έναν έλεγχο. Έβλεπες έναν αστυνομικό δίπλα σου, και έλεγες «υπάρχει άρα… υπάρχω», ήταν η επιβεβαίωση της ύπαρξής σου.
*** Προχθές με πήρανε με το ζόρι οι φίλοι μου από το παγκάκι όπου καθόμουνα για καφέ, και με πήγαν σε καφετέρια. Έριξα τον καφέ κάτω. Άλλο βάρος η φλιτζάνα κι άλλο το χάρτινο ποτήρι.
*** Παγκάκι (τώρα που συνήθισα); Και πάλι παγκάκι. Εγώ είναι να μην συνηθίσω, μετά κάνε με ό,τι θες. Άσε που πάω στο νεκροταφείο παρά μέρα από συνήθεια, από τότε που το έβαζα ως δικαιολογία στο «χαρτί».
***Θέλω τον αστυνομικό μου, δεν μπορώ μόνος. Αφού θέλω να φτιάξω με το ψαλίδι το μουστάκι μου και δεν βγάζω την μάσκα.
*** Ο καθένας με την διαταραχούλα του…
*** Είστε άγαμη;
– Ναι πολύ.
*** Τα υπονοούμενα τα πιάνεις, με τα αυτονόητα έχεις ένα θεματάκι…
*** Απ’ όλα τα ψέματα που έχω πει, το «πλάκα κάνω», είναι το αγαπημένο μου!!!!
*** Συνωστισμός λέει στο λεωφορείο. Πού τον είδες; Μπαίνεις κι είναι πήχτρα; Γονατίζεις, αρχίζεις τις προσευχές στα Αραβικά Αλλάχ – αχμπάρ, Αλλάχ – αχμπάρ, αδειάζει το λεωφορείο… Άρχοντας!!!!
*** Πρώτα είχαμε το «Μένουμε Ελλάδα», πριν λίγο είχαμε το «Μένουμε σπίτι», ελπίζω το επόμενο να μην είναι «Μένουμε στον τόπο!».
